Invulling van vrije dagen: Een totaal andere wereld!

Jambo allemaal!!

Daar ben ik weer even!! Ik zag dat ik tot nu toe allemaal verhalen heb over de eerste indrukken en het werk bij APDK. Graag wil ik jullie ook vertellen wat Anne en ik op onze vrije dagen doen. Het is vaak het tegenovergestelde van wat wij in het dagelijks leven meemaken. Maar het is wel erg interessant om de tegenstellingen in dit land te ervaren. Dit wil ik natuurlijk heel graag met jullie delen!

Het strand
Op een van onze eerste dagen heeft Sheilah ons meegenomen naar Nyali beach. Toen wij hieraan kwamen vielen onze monden even open. Onze ogen deden pijn van het fel witte zand, het was echt prachtig! De afgelopen dagen hadden wij alleen maar de armere en viezere gedeeltes van Mombasa gezien. Als je dan op zo'n prachtig strand als dit aankomt, dan geloof je je ogen niet. Hoe kan er in 1 stad, zoveel verschil zijn?? Sindsdien gaan wij nu vaak met alle andere vrijwilligers hierheen op onze vrije dagen. Het is heerlijk om hier te zijn en gezellig om de andere vrijwilligers even te spreken.

Resorts
Na ongeveer een week nodigde Nancy (onze gastmoeder) ons uit om naar haar werk te komen. Nancy werkt bij Serena beach resort, dat is richting Mtwapa. Zij regelt hier conferenties en bij bruiloften en andere feesten houdt zij in de gaten of alles goed geregeld wordt. De eerste keer dat wij hier aan kwamen hebben wij onze ogen uitgekeken. Nog geen 5 minuten van de drukte, de matatu's, de bedelende mensen en de armoede, kom je terecht in een paradijs. Ik heb werkelijk nog nooit zoiets moois gezien. Een prachtig resort aan een witstrand met helder blauwe zee, een prachtig zwembad, mooie bomen en zelfs APEN (!!). Inmiddels nodigt Nancy ons daar nu iedere keer uit en regelt zij voor ons twee strandbedjes en een personal bediende, wat erg over de top is. Het is natuurlijk heerlijk om hier een dag te zitten, maar echt genieten kan ik niet helemaal. Ik krijg het beeld van de andere kant van Mombasa maar niet uit mijn hoofd. En als ik dan van die oude, dikke mzungu's zie liggen op een bedje met een veel te jong en te mooi afrikaans meisje naast hun, dan raak ik lichtelijk geirriteerd. Vooral als je ziet dat deze mensen voor iedere poep en een scheet een bediende roepen. Bijvoorbeeld: Het tafeltje met je drankje staat te ver, je bed komt in de zon en je wil naar de schaduw, blablabla. Echt ontzettend asociaal. En verwacht maar niet dat deze mensen dankjewel zeggen of zelfs aardig zijn voor de mensen die hen bedienen. Toch genieten Anne en ik iedere keer wel weer van het koude zwembad en al het moois. Het is toch iedere keer weer een beetje bijkomen van een drukke week. Maar soms schaam ik me wel voor mijn 'kleur' genoten...

Lamu
Een paar dagen geleden zijn wij met een aantal andere vrijwilligers erop uit geweest. Wij zijn naar Lamu gegaan. Een eilandje ten noorden van Mombasa. Om hier te komen moesten bij met de bus. De heenreis duurde 9.5 uur aangezien hij in ieder dorp stopte om mensen in te laten stappen. Aan het eind van de reis kon de bus bijna niet meer vooruit komen met al die passagiers en lag er onder onze stoel een kip. Aan het eind van de busreis moesten wij met een boot naar de overkant. De mensen komen je dan tegemoet rennen om je in hen boot te krijgen. Sommige mensen raken hiervan geirriteerd, maar ik kon er alleen maar om lachen hoe druk iedereen zich maakte. Zelfs toen we in de boot zaten schreeuwden mensen nog dat we niet met die boot moesten gaan, dat zij een betere hadden. Eenmaal aan de overkant denk je dat in een compleet andere wereld terecht bent gekomen. Er is geen auto te bekennen, de mensen vervoeren zich per, hou je vast, ezels. Ik heb vier dagen lang lopen lachen om die mannetjes die zich hobbelend voortbewegen op zo'n arme ezel. Lamu bestaat uit straatjes niet breder dan 1 meter. En ook hier rennen de ezels door heen. Soms hoor je dus iemand schreeuwen en moet je snel aan de kant springen voordat je een ezel in je nek hebt hangen. Al gauw hadden we een prachtig en goedkoop appartement gevonden. Het bevond zich boven op een dak, de kamers waren open, waardoor je dus half buiten sliep. We konden prachtig uitkijken over het dorp, met uitzicht op zee. ' s Ochtends vroeg hoefde ik alleen maar mijn ogen open te doen en zag ik de zon opkomen. Een heel bijzondere ervaring! We hebben een tijd rondgelopen op Lamu en gezien hoe mooi en bijzonder alles hier is. Je moet wel een goed gevoel voor orientatie hebben, want alle steegjes en straatjes lijken op elkaar. Deze paar dagen hebben we het er ook wel een beetje van genomen. Lekker ontbijtje met verse muesli, fruit en yoghurt en ontzettend veel verse vruchtensappen.Ik heb nog nooit zo gezond geleefd volgens mij! Op een van de dagen hebben wij ook een toch gemaakt op een dhow. Dit is een soort zeilboot. Onze kapitein heette Captain Pineapple en zijn maatje heette Watermelon. Het was erg bijzonder om te zien hoe makkelijk zij met de boot omgingen. Op een gegeven moment werd er een plank van de bodem gehaald en ging Watermelon even water hosen. Dit deed hij zo'n 4x tijdens de tocht. En niemand die zich hier druk over maakt, geweldig! Toen hebben we een tijd midden op zee gezeten en gingen we vissen. Ik kreeg een visdraad met een haak in m'n handen geduwd en mocht voor mijn eigen lunch zorgen. Gelukkig heeft Watermelon mij een beetje geholpen anders had ik flinke honger gekregen. Hij haakt met gemak een garnaal aan een haak waar ik eerst van gruwelde. Na een paar keer gekeken te hebben dacht ik: Dat kan ik ook! Dus ook ik heb die haak in garnalen hun achterste gestoken en opgetrokken tot hun kop. Na een paar keer is dit niet meer vies. We hebben ontzettend veel ' finding Nemo' visjes gevangen. Eenmaal op het Manda eiland aangekomen waren deze vissen dood en mochten Sheilah en ik ze gaan schoonmaken. Dit doe je met een mes, eerst de schubben eraf schrapen, dan een snee in zijn buik maken en de ingewanden eruit halen, vervolgens haal je de kiewen eruit en dan een aantal sneetjes in zijn buik voor de kruiden. Ook hier bekeek ik eerst hoe Watermelon het deed en dacht ik: Echt niet dat ik dat ga doen. En toen later dacht ik: Je moet alles een keer geprobeerd hebben, dit is je kans! Later werd de vis gebakken op een geimproviseerde barbeque van houten stokken en werd er rijst klaar gemaakt. En lekker dat het was!!! Dus mocht ik nu ergens op een onbewoond eiland stranden, dan weet ik mooi wel hoe ik mijn eten klaar moet maken!
Vervolgens heeft mijn nieuwsgierigheid mij ook overgehaald om te gaan snorkelen. Gelukkig bleven wij dichtbij het strand, dus hoefde ik niet bang te zijn voor eventuele haaien. Ik heb toen ontzettend veel kleine visjes gezien in ontzettend veel verschillende kleuren. Ik probeerde zo stil mogelijk te liggen zodat ze niet weg zouden zwemmen. Later stootte een andere snorkelaar mij aan en wees naar een of andere vage vis. Deze vis zwom maar een stukje voor mij en was VET groot (vond ik) en had zo'n lange punt neus. Later vertelde deze jongen mij dat het een Baracuda was. Vraag me niet wat dat is, maar het blijkt heerlijk te smaken! Na een paar dagen heerlijk genoten te hebben van dit eiland keerden wij weer terug naar Mombasa. Op het moment dat wij Bamburi binnenreden kreeg ik een raar gevoel van thuiskomen. Het is heerlijk om af en toe eens wat anders te doen, maar als ik dan weer terug kom ben ik ook wel weer heel erg blij.

(Ik ben er trouwens een paar dagen geleden achter gekomen dat de plek waar wij wonen niet Chuda heet, zoals alle mannen van de matatu's roepen, maar dat het Tudor is. Misschien begrijpen jullie dat er af en toe dus wat misverstanden ontstaanmet de engelseuitspraak van de Kenianen, wat soms ook wel weer heel grappig kan zijn.)

APDK

Hallo allemaal!!

Iedere keer dat ik op internet kom word ik zo vrolijk! Al die lieve, grappige, motiverende berichtjes van iedereen. Ik word daar echt heel blij van! Zo lijkt het een beetje alsof we met z'n allen hier in Afrika zijn!

Anne en ik zijn nu al een tijdje bij APDK en ik wilde jullie graag vertellen hoe het daar is. APDK is best een groot centrum voor kinderen met klompvoetjes, O-benen, X-benen, vergroeiingen, waterhoofden, maar ook voor kinderen met een psychische handicap, die dan ook vaak een lichamelijke handicap hebben. De kinderen komen naar APDK om geholpen te worden aan hun lichamelijke handicap. Dit betekent dat kinderen hier soms maanden en zelfs jaren zitten. Veel van deze kinderen komen uit dorpen ver van Mombasa vandaan, waardoor zij hun familie weinig zien.

De kinderen hebben doordeweeks een vast programma. Zij beginnen de dag met fysiotherapie. Dit is een groepssessie, dus alle kinderen in een ruimte. Hier liggen grote matrassen op de grond, waar de kinderen strek oefeningen op doen. Vaak worden deze oefeningen geleid door 1 van de oudere kinderen. Die roept dan in het Swahili wat ze moeten doen. Er zijn een heleboel fysiotherapeuten aanwezig. Zij zijn dan bezig met de kinderen die in van die loopbeugels moeten of door zo'n loop rek moeten lopen. Wat erg bijzonder is om te zien, is dat de kinderen hier elkaar allemaal helpen. De oudste kinderen helpen met masseren, maar zelfs de kleinste kinderen helpen met bijvoorbeeld de rolstoelen te duwen. Dan zie je alleen maar een rollende rolstoel, aangezien dat kindje nog zo klein is dat hij er niet over heen kan kijken.

Vervolgens krijgen de kinderen thee en brood en gaan zij naar school. Dit is gewoon een lokaal op het terrein. Dan is het alweer tijd voor het middageten (rijst met een prakkie) en gaan de kinderen een uurtje op bed. Daarna krijgen ze nog een keer fysiotherapie en moeten zij weer naar school. Anne en ik gaan dan vaak even naar de jongeren toe die niet uit bed kunnen komen. De jongens leren mij nu fanatiek Swahili en hebben ontzettend veel vragen over van alles en nog wat. De meiden vinden het leuk om een potje memory te spelen of gewoon samen tv te kijken.

Wat ons erg is opgevallen is dat de hygiene erg slecht is bij APDK. Kinderen krijgen 's ochtends een schoon uniform aan. Maar sommige kinderen zijn incontinent of nog niet zindelijk. Deze kinderen krijgen geen luier of iets dergelijks. Dus in de ochtend plassen of poepen (!) zij vaak al in hun broek. Broek vies, shirt vies, maar ook de grond. Wat ons erg verbaasde was dat niemand van het personeel hier zich druk om maakt. De kinderen die niet kunnen lopen kruipen er lekker doorheen (en zitten dan vervolgens weer aan ons) en de kinderen met de vieze kleding gaan gewoon vrolijk verder. Anne heeft een keer zo'n kind naar de zusters gebracht en die keken haar aan van: ' hoezo verschonen?? ' . Dit betekent dus dat deze kinderen de hele dag in deze vieze kleren blijven lopen, daar nog een paar keer in plassen en poepen en vervolgens zo hun bed in gaan. Bedenk dan even hoe die bedden ruiken...

Verder hebben heel veel kinderen een rot gebit. Tanden zijn zwart, afgebroken of complete gaten. Bij sommige kinderen zitten de vliegen zelfs op de tanden! Tanden poetsen doen zij niet.

Ook de fysiotherapie is niet geheel hygienisch. Verband wordt bijvoorbeeld iedere keer weer opnieuw gebruikt. Dit ziet er vaak al wat smoezelig uit, maar als je even bedenkt dat het verband eerst om de benen van een incontinent kind zonder luier zat, dan wil je dat echt niet meer bij een ander kind om doen.

Zo zijn er een heleboel punten waar wij echt heel erg van zijn geschrokken. Wij hebben dit ook besproken met Kate, de mevrouw die ons begeleidt. Zij deelde onze mening en vertelde dat zij vaak hier mee bezig is geweest. Ik vroeg haar of er geld nodig is voor bijvoorbeeld tandenborstels of nieuwe uniformen. Toen moest zij lachen. Ze vertelde dat zij een opslagplaats hebben, die vol staat met tandenborstels, tandpasta, uniformen, alles! Het probleem ligt bij het personeel. Blijkbaar maken de zusters zich niet zo druk, zij houden er niet echt toezicht op. Dus als een kind zijn tanden niet poetst, is er geen zuster die hem zegt dit wel te doen. Ik vond het erg verbazingwekkend dat het probleem bij het personeel ligt. De omgeving waar de kinderen zitten is prima, er is een mooie speeltuin (gedoneerd door Doingoood!!), er zijn genoeg spullen, maar helaas is er geen/weinig gemotiveerd personeel. Kate vroeg ons of wij dit ook bij het hoofd van APDK willen leggen. Zij vertelde dat zij dit al heel vaak heeft gedaan, maar dat zij in haar eentje weinig heeft kunnen bereiken. Ze hebben zelfs tegen haar gezegd dat zij moet stoppen met haar hart te werken...

Anne en ik hebben besloten om alsnog met het hoofd van APDK te gaan praten en te vertellen wat onze bevindingen zijn, hopenlijk zal zij dan zien dat Kate niet de enige is met deze punten. Dat is helaas het enige wat wij op dit moment kunnen betekenen voor APDK. Verder proberen Anne en ik ons nu zoveel mogelijk op de oudere kinderen te richten. De jonge kinderen krijgen ontzettend veel aandacht, terwijl er jongeren zijn die hun bed niet uit kunnen en niets te doen hebben. Door het sponsorgeld van jullie hebben Anne en ik inmiddels een Bingo kunnen organiseren. We houden nu iedere week een Bingo met verschillende prijsjes. Wij hebben verschillende cadeaus gekocht, van kleine ringen tot aan groepsspellen zoals rummicup en mens erger je niet. De jongeren zijn ontzettend enthousiast over zo'n eenvoudig spel als Bingo en super blij met de cadeaus. Zelfs de jongens kozen voor armbandjes en ringen. In eerste instantie durfden zij de grote cadeaus (rummicup en groot mens erger je niet) niet te kiezen als zij Bingo hadden, zij konden niet geloven dat dat ook cadeaus waren. Het is zo mooi om te zien hoe blij de jongeren worden van zoiets eenvoudigs. Dankzij jullie allemaal!

Ik hoop dat ik jullie een beetje een indruk heb kunnen geven van APDK. Er is zoveel te vertellen en zoveel dat ik jullie wil laten zien, maar dan wordt het wel een erg lang verhaal. Ik ga ook proberen weer wat foto's erop te zetten!

Kwa heri!

Mzungu! Mzungu!

Lieve allemaal!

Daar ben ik weer!! Het is nog geen eens zo heel lang geleden dat ik wat op mijn site heb gezet, maar voor mijn gevoel lijkt het alweer een eeuwigheid! En wat ben ik blij met alle reacties van jullie!!! Het doet mij zo goed om te weten dat er mensen zijn die met ons meeleven. Dit geeft mij erg veel kracht om door te zetten en mij nog meer in te zetten voor de mensen hier! Dank jullie allemaal wel!!!

Er gebeurt hier zo ontzettend veel, dat ik geen eens weet wat ik jullie moet vertellen. Ik wilde vandaag graag wat foto’s op de site zetten, maar het huis was op slot, dus ik kon de spullen niet pakken. Daarom begin ik vandaag eerst maar eens met het beeld wat mensen hier van blanken hebben.

Anne en ik waren vandaag in een winkel om wat drinken te kopen. Toen kwam er een vrouw binnen met haar kindje. Zij kwamen vanuit een dorp ver weg en het kind was dus nog nooit in de stad geweest. Zo had hij dus ook nog nooit een mzungu gezien. Hij zag ons en begon te gillen en achter zijn moeder verstoppen. Anne en ik hadden het eerst niet echt door maar hij keek ons doodsbang aan! Toen ik hem gedag zei om hem wat gerust te stellen moest hij nog harder huilen! Vervolgens waren zij klaar en moesten zij langs ons de winkel uit. Anne en ik drukten ons al helemaal tegen de muur aan om ruimte te maken. Het jongentje hield zijn moeder vast en zodra hij ons voorbij was sprintte hij de winkel uit! Dit was erg grappig om te zien!!

Maar er zijn ook kinderen op de straat en bij APDK die ons juist steeds gedag zeggen. “Mzungu! Mzungu! How are you? Bye bye!” Dit is altijd erg vrolijk en vriendelijk. Maar er zijn ook genoeg mensen en zelfs kinderen die heel aardig gedag zeggen en vervolgens hun hand op houden. Zo vragen de kinderen bij APDK iedere keer om een “balloon”. Ook hebben wij een man ontmoet die vertelde adhd te hebben. Hele verhalen vertelde hij ons en hoe aardig hij ons wel niet vond, om vervolgens een zielig verhaal te vertellen dat hij nieuwe medicatie nodig had omdat hij weer zo druk werd. Met maar een paar euro konden wij hem helpen en dan zou hij het later terug komen brengen. Anne en ik hebben dit geweigerd en de man ging weg. Ik keek waar hij heen ging en zag hem door het hek kruipen, het terrein op voor mensen met een geestelijke stoornis. Waarschijnlijk was hij gewoon even ontsnapt en probeerde hij wat geld te regelen. Vanmiddag kwamen wij hem weer tegen en vertelde hij ons precies hetzelfde verhaal. Dit keer konden wij zijn ketting wel van hem kopen.

Op het strand is het ook een apart verhaal! De eerste keer op het strand, was op een doordeweekse dag. Er zijn dan bijna geen Keniaanse mensen, maar degene die er zijn maken gewoon gezellig een praatje. Nu zijn we er ook een keer in het weekend geweest en dan is het toch wel heel anders! We waren met de andere vrijwilligers en nog wat familie van Nancy. Ongeveer 10 blanken in ieder geval. Wij gingen dus de zee in om even af te koelen. Toen wij later om ons heen keken zagen wij dat we helemaal omsingeld waren door Kenianen. Die zaten gewoon ongegeneerd naar ons te kijken. Sommigen kwamen naar ons toe om gezellig te praten, maar de rest hoefde alleen maar te kijken. Dan voel je je toch wel een beetje gek hoor...

In de matatu’s gaat het steeds een stuk beter. We geven sowieso vaak gepast geld. Maar soms willen ze ons ook nog wel eens te weinig wisselgeld geven. Als je dan wat swahili er door heen gooit lukt het aardig. Het is ook grappig om te zien hoe verbaasd zij zijn als een mzungu swahili praat! En op aanraden van Annemieke gebruiken wij ook niet het woord shilling, maar bob, dan kijken ze helemaal hun ogen uit en krijgen wij geen toeristenprijzen meer.

Verder zijn de mensen vooral erg nieuwsgierig naar hoe het in Nederland is. Zij vragen eerst waar wij vandaan komen en dan hoe het er is. Ze willen van alles weten: over het weer, over de politiek, over het eten, over het vervoer, van alles! Het is erg leuk om dit met de mensen te bespreken omdat zij vaak erg verbaast zijn. Toch is het ook moeilijk om te vertellen hoe goed wij het in Nederland hebben. De mensen hier kunnen zich daar niets bij voorstellen en vinden ons dan inderdaad erg rijk.

Het zal wel weer wennen zijn als we weer in Nederland zijn, dan zijn we als blanken lang niet meer zo interessant!

Nou lieve mensen, volgende bericht zien jullie wel weer verschijnen en ik hoop heel snel wat foto’s op de site te kunnen zetten. Dan kunnen jullie ook een beetje zien hoe bijzonder het hier is!

De eerste indrukken, tegenslagen en mooie momenten...

Jambooo!!!!!

Waar moet ik beginnen… We zijn hier nu 5 dagen en er is al zoveel gebeurd! Op schiphol begon het al goed, Anne moest bagage uit haar koffer halen omdat het te zwaar was. Vervolgens board ik met de boardingpass van Anne, waardoor ik dus niet aanwezig leek te zijn in het vliegtuig. De stewardessen zeiden allemaal no problem, die waren al in de pole – pole sfeer, niemand kon zich er druk om maken. Dus had ik mij er ook al bij neergelegd. Toen stond er opeens een KLM stewardess bij onze stoelen. Mevrouw Visser?? Jaaaaaaaaa dat ben ik!! Nou, uitgelegd hoe en wat en toen heeft zij doorgegeven dat ik er toch wel was. Pfff...

In Nairobi aangekomen, lijkt niemand te weten wat je moet doen. Wij hadden te horen gekregen dat wij zelf onze koffers naar het volgende vliegtuig moesten brengen. Dus wij die ophalen, was er nergens een bagageband te vinden die bij onze vlucht hoorde. Uiteindelijk zagen we opeens Anne haar flitsend oranje koffer voorbij komen en kwam die van mij uiteindelijk ook. Mijn tweede koffer liet lang op zich wachten, maar na wat zoeken bleek die gewoon al van de band afgehaald te zijn.

Gelukkig ging de overstap verder prima. Op een wat onkundige piloot na (denk aan opeens naar beneden zakken, scherpe bochten en turbulentie) waren we al snel in Mombasa. Hier kwamen onze koffers als eerste aan, waardoor wij Peter nog niet meteen konden vinden. Al gauw zagen wij een vrolijke man op ons af komen lopen. Hij was meteen erg vriendelijk en stelde ons voor aan zijn vriend Chuman, die wij later nog vaker tegen zullen komen. Met zijn vieren zijn we naar Peters huis gereden. Hij vertelde ons dat wij hier 3 maanden zouden blijven, dus niet bij ADPK. Wat mij betreft prima, want ik vind Peter een erg aardige man.

Onderweg heb ik mijn ogen uit gekeken. Wat is het hier mooi! Maar ook zo druk! En warm! En anders! Bij Peter kregen wij warme melk met thee, waar je eigenlijk dus niet aan hoeft te denken, maar wat zij hier als een middel tegen de hitte beschouwen. Later ontmoetten wij ook Nancy, de vrouw van Peter en Joshua hun kind. Ook woont Prisca hier, zij is een soort nanny/huishoudster. Helaas praat zij geen Engels.

De rest van de dag mochten wij relaxen. Maar door al die hitte en weinig drinken, werd ik knettergek. Ik voelde mij vooral erg zwak en baalde even flink We hadden ook nog niet gepind, dus wij konden geen drinken kopen.

De volgende dag gingen wij al meteen naar de kerk. Peter had ons verteld dat wij 6.00 weg zouden gaan. Anne en ik zaten om 5.45 netjes klaar, maar iedereen lag nog te slapen... Om 6.45 konden we eindelijk vertrekken. Zo gaat dat hier dus blijkbaar... In de kerk waren de mensen erg vriendelijk en er zong een mooi koor. Hoe zwak ik mij nog steeds voelde, het was erg prettig om hier te zijn. En alsof onze gebeden werden verhoort, kregen wij na de dienst koude Sprite en Cola, halleluja!

Vervolgens gingen wij naar nog een dienst, maar deze was in Bobolulu. Dit was een stuk rijden met een taxi, wat erg leuk was omdat je dan zoveel meer ziet van de stad! Wij kwamen aan in een echt arm dorp waar de kinderen hun ogen uitkeken met die Mzungus (blanken). Ook hier werden wij weer warm onthaald.

Deze dienst vond plaats in een hut, gemaakt van golfplaten en houten palen, erg indrukwekkend om te zien hoe mensen van weinig iets moois kunnen maken. Deze dienst was in het Swahili, af en toe werd er iets vertaald. Na de dients mochten we met de pastoor mee naar zijn huis. Wat was dit bijzonder zeg! Een typisch Keniaans huis, klein, met veel mensen onder 1 dak. Hier kregen wij wederom koude Sprite aangeboden. De mensen zijn zo vriendelijk, van hun laatste centen kopen zij nog een sprite voor ons.

Op maandag zijn wij naar Blessed Camp geweest, het dorp met mensen met lepra. Hier waren ook de andere vrijwilligers, dus konden wij hen ontmoeten. Het dorp is klein, een paar hutjes tussen de bomen. Wel staat er een school, wat op zondag de kerk is. Anne en ik hebben de kindere ballonnen gegeven. Ik moet eerlijk zeggen dat dit wel een heel dubbel gevoel meebracht. In eerste instantie zijn de kinderen super blij, wat ons ook weer blij maakten. Maar vervolgens willen zij meer en graaien ze in je tas. Er was zelfs een meisje van een jaar of 5 die mijn ring van mijn vinger probeerde te trekken. Ik schrok hier erg van en vroeg mij opeens af wat het nut was van onze bijdrage. Doe ik er wel goed aan om mij hier in te zetten als de mensen/kinderen zo reageren?

Nu zijn Peter, Nancy en Joshua weggegaan voor twee dagen, het is hun 3^e huwelijksdag. Wij gingen met het zusje van Nancy, Sheila, een citytour maken. Wij hebben fort Jesus gezien, de markt, oldtown, de slagtanden en de stad. Het was erg warm, dus vervolgens hebben wij de matatu naar een strand genomen. Sheila kreeg nog ruzie met de man van de matatu, want hij wilde 5 keer zoveel van ons vragen. Hij zei haar dat ze niet zo moeilijk moest doen, want wij blanken gaan haar toch het geld niet geven, dus kunnen wij het beter aan hem geven. Gelukkig is Sheila ontzettend lief en zei ze dat we uit moesten stappen en hebben we een tuktuk genomen.
Wij kwamen aan bij Nyali beach, een prachtig strand, waar veel resorts aan zitten, maar waar weinig mensen te zien zijn. Anne en ik hebben lekker een duik genomen en even op het strand gelegen. Maar al gauw komen er dan mannen naar je toe om allerlei dingen te vragen. Zij zijn in eerste instantie vriendelijk, maar willen toch altijd wat van je. Daarom zijn wij verder gewoon bij Sheila gaan zitten, bij een soort strandtent. Dit was ook heerlijk, op een loungeset, in de schaduw, met een lekker windje en een koude sprite. Voor mij paradijs.

De eerste keer naar apdk was erg interessant. De mensen zijn vriendelijk en zeer gastvrij. De kinderen zijn ook erg leuk en willen graag met je spelen. Helaas moest ik meteen het eerste uur helpen bij het verschonen van een wond. Deze jongen had door drukverband een mega wond in zijn boven been gekregen. Die vrouw haalde het verband eraf en ik dacht nog: niet flauwvallen want dan voelt die jongen zich nog lulliger. Dus ik gewoon ademen en die jongen aanmoedigen. Dus dat verband was weg en ik zie een grote witte korst. Dat valt mee dacht ik nog. Vervolgens pakt die zuster een tang en trekt er zo al dat witte uit, wat dus watten waren!! Ik denk dat die wond ongeveer 4 cm lang was, 2 cm breed en 2 cm diep. Toen moest ik echt even slikken. Vervolgens moest ik watten met alcohol nat maken. Die vrouw ging met deze watten in die jongen ze been poeren om het schoon te maken. Die jongen bleef zo rustig!!! Toen ik dacht dat het niet erger kon worden moest ik een zakje met poeder pakken en dit in zijn wond strooien. Daarna ben ik maar even met Anne naar buiten gegaan, want ik werd ontzettend duizelig en ben bijna flauwgevallen. Ik heb dit nog nooit zo meegemaakt. Ik kreeg van de zusters een flesje met verse sap, waardoor ik mij na een tijdje wel beter voelde. Maar wat voelde ik mij schuldig zeg, wat zal die jongen wel niet gedacht hebben... Nu ik dit weer typ krijg ik weer een licht gevoel in mijn hoofd, dus het is wel even mooi zo.

Al met al veel nieuwe indrukken en het is nog steeds erg wennen. Ik merk dat het al wel wat beter gaat met de hitte, maar je bent wel gewoon 24/7 aan het zweten, echt zweten! Verder is het wennen om niet te kunnen eten of drinken wanneer ik daar behoefte aan heb. Gelukkig hebben we nu wat geld en zal ik wat handiger worden in het naar winkels gaan enzo, dan kan ik wat meer voor mezelf zorgen. De eerste paar dagen waren fysiek en mentaal erg zwaar en ik heb mij zeker afgevraagd waar ik aan ben begonnen. Zo leuk als alle blogs er altijd uitzien, zo leuk is het dus niet altijd. Ik heb mijzelf nu wel geleerd meer te genieten en naar de mooie dingen te kijken. Wat bijvoorbeeld erg leuk is, is dat je steeds meer leert over de Keniaanse gewoontes, mede doordat Peter ons overal mee naar toe neemt. Ook leren we steeds meer swahili en kunnen we al bijna zelf met een matatu (wat echt heel stoer is, want ze denken altijd meer van je te kunnen vragen). Hierdoor voel ik mij ook al een stuk beter en geloof ik erin dat het alleen maar beter gaat worden!

Ik kan nog niet beloven wanneer mijn volgende verslag komt. Alles verandert hier op het laatste moment nog een paar keer, dus het is een verrassing!!!

Kwa heri!!!

Nog een paar uurtjes!!

Hallo allemaal!!

Nog een paar uurtjes en dan is het zo ver! Om 20.40 vertrekt het vliegtuig met Anne en mij erin (als het goed is)richting Nairobi. Op dit moment heb ik er voornamelijk heel veel zin in, maar voel ik de zenuwen ook wel een beetje.

Het doet mij heel erg goed om te merken dat er zoveel lieve mensen met mij mee leven. Dit geeft mij veel kracht en nog veel meer motivatie om mijn droom waar te gaan maken. Ik wiliedereen daarom op deze manier alvast bedanken voor alle lieve kaarten, alle lieve woorden, de gezelligheid op mijn afscheidsfeest vorige week, de veel te lieve cadeaus en natuurlijk alle donaties. Het is nog steeds ongelooflijk hoeveel mensen er gedoneerd hebben en ik zal dit op de meest beste manier gaan besteden.

Bedankt allemaal, asante!!

Mijn volgende berichtje zal zo snel mogelijk volgen vanuit Mombasa!!!!!!!!

Liefs, Arianne

Een GROOT succes!

Salama! (= Hallo!)

Ik vond het wel weer even tijd voor een nieuw bericht! Want ik wil graag met jullie het GROTE succes delen!

Een tijd geleden opperde mijn oom Peter het idee om mijn dagen Kenia te gaan verkopen. Wat ik toen dacht was: 'Ja leuk, maar ik weet niet of het werkt. Als ik zo'n 15 à 20 dagen weet te verkopen, zou dat al heel wat zijn.'

Maar nu, een aantal weken verder verbaas ik mij nog iedere keer over het enthousiasme van iedereen, van jullie! Ik heb al zoveel dagen verkocht, dat ik naast mijn aanwezigheid in de projecten, waarschijnlijk ook een bepaald bedrag kan doneren voor beide projecten. Zo heeft APDK, het rehabilitatiecentrum, behoefte aan nieuwe pyama's (soort uniforms) voor de kinderen. Het weeshuis van het Leger des Heilszou weleen nieuwe speeltuin kunnen gebruiken. Doordat iedereen mij zo ontzettend goed steunt en sponsort kunnen wij waarschijnlijk alvast het begin hiervoor leveren. Dit had ik nooit kunnen hopen en het doet mij ontzettend goed om te zien en te merken dat iedereen zo met mij mee helpt.
Asante!! (= Bedankt!)

Maar ik ben nog niet klaar met het zoeken van sponsors!! Er zijn nog steeds genoeg dagen te koop! Ook zal ik volgende week zondag, 20februari, een presentatie houden tijdens de kerkdienst in de Bethelkerk in Amsterdam noord. Hier zal ik iedereen die geinteresseerd is meer vertellen over het werk dat Anne en ik gaan doen en over de hulp die de kinderen in Mombasa nodig hebben. Ook dan zal er gelegenheid zijn om donaties te doen of dagen te kopen. Dus ik zou zeggen: Tot dan!

Kwa hiri! (= Tot ziens!)

Koop een dag Kenia!!!

Help mij met mijn vrijwilligerswerk in Kenia!!

Zoals jullie allemaalinmiddels weten, ga ik voor drie maanden vrijwilligerswerk in Kenia doen. Maar hierbij heb ik jullie hulp nodig!

Door een dag Kenia te kopen, helpt u mij met het vrijwilligerswerk in Kenia. Op deze manier kunt u ook iets betekenen voor de kinderen in Kenia! Na afloop van mijn reis, ontvangt u van mij een foto met een verslagje van wat ik, dankzij uw hulp, die dag heb kunnen doen.

Onder het kopje foto's vindt u de flyer voor een dag Kenia. Er zijn tot nu toe al heel veel mensen die mij willen sponsoren (super bedankt allemaal!), maar er zijn nog genoeg dagen over!

Bekijk de flyer en mocht u mij willen helpen, dan kunt u contact met mij opnemen!

Groetjes Arianne

De voorbereidingen

Paspoort, ticket, zo'n 33 vaccinaties,nu alleen nog mijn visum en ik ben klaar om te gaan! Alzo langals ik mij kan herinneren heb ik de droom om naar Afrika te gaan. 'Om wat voorandere mensen te betekenen'. Nu ik voorlopig klaar ben met studeren gaat het er dan echt van komen!

Op 4 maart 2011 vertrek ik voor vier maanden naarKenia. Samen met Anne stap ikop 4 maart rond 20.40 in het vliegtuig, op weg naar het grote avontuur. Wij zullen een tussenlanding maken in Nairobi, om een uur later weer te vertrekken richting Mombasa. Hier worden wij opgewacht door Peter, de contactpersoon van Doingoood.

Doingoood is de organisatie waar Anne en ik 12 weken vrijwilligerswerk gaan doen. De eerste 6 weken verblijven wij bij APDK. Een rehabilitatiecentrum voor gehandicapte kinderen. Deze kinderen komen daar voor operaties en herstel. Onze functie hier zal het verzorgen van de kinderen zijn, maar ook het verzorgen van enig plezier. De Kenianen zijn namelijk enkel van de primaire zorg, waardoor deze kinderen vaak dagenlang in hun bedje liggen. Anne en ik zullen daarom gaan kijken naar verschillende manieren waarop wij deze kinderen ook wat plezier kunnen bezorgen tijdens hun herstel.

De laatste 6 weken gaan Anne en ik naar Mombasa Childerens Home, een weeshuis van het Leger des Heils. Dit weeshuis is een nieuw project van Doingoood en Anne en ik zullen één van de eerste vrijwilligers zijn. In dit weeshuis zullen wij ons bezig houden met de dagelijkse routine. Daarnaast zullen Anne en ik ook gaan kijken naar mogelijkheden voor leuke activiteiten of andere dingen waar het weeshuis en de kinderen behoefte aan hebben.

Op woensdag 1 juni komt Mike aan in Mombasa. Het plan is om met zijn tweeen rond te reizen in Kenia. Voor die tijd zal ik gaan kijken naar mooie plekjes en uitstapjes die wij samen kunnen maken. 25 juni gaan wij samen weer richting Nederland. Rond 15.50 zullen wij aankomen op Schiphol.

Via deze site kan ik iedereen op de hoogte houden van al mijn belevingen en verhalen. Ik zal proberen om regelmatig iets te schrijven!

En jullie kunnen ook helpen!! Om bij de organisatie te kunnen werken moet ik ook het één en ander betalen. Een deel van dit geld gaat naar het gastgezin waarin ik verblijf, het andere deel gaat naar de projecten. Daarom verkoop ik mijn dagen die ik in Kenia verblijf. Voor slechts 25 euro kun je bij mij een dag kopen. Als ik weer terug ben in Nederland ontvang je dan van mij een foto met een verslag van wat ik die dag heb kunnen doen. Dus als jij ook wilt helpen, bekijk dan mijn flyer en neem contact met mij op!

Groetjes, Arianne