De eerste indrukken, tegenslagen en mooie momenten...

Jambooo!!!!!

Waar moet ik beginnen… We zijn hier nu 5 dagen en er is al zoveel gebeurd! Op schiphol begon het al goed, Anne moest bagage uit haar koffer halen omdat het te zwaar was. Vervolgens board ik met de boardingpass van Anne, waardoor ik dus niet aanwezig leek te zijn in het vliegtuig. De stewardessen zeiden allemaal no problem, die waren al in de pole – pole sfeer, niemand kon zich er druk om maken. Dus had ik mij er ook al bij neergelegd. Toen stond er opeens een KLM stewardess bij onze stoelen. Mevrouw Visser?? Jaaaaaaaaa dat ben ik!! Nou, uitgelegd hoe en wat en toen heeft zij doorgegeven dat ik er toch wel was. Pfff...

In Nairobi aangekomen, lijkt niemand te weten wat je moet doen. Wij hadden te horen gekregen dat wij zelf onze koffers naar het volgende vliegtuig moesten brengen. Dus wij die ophalen, was er nergens een bagageband te vinden die bij onze vlucht hoorde. Uiteindelijk zagen we opeens Anne haar flitsend oranje koffer voorbij komen en kwam die van mij uiteindelijk ook. Mijn tweede koffer liet lang op zich wachten, maar na wat zoeken bleek die gewoon al van de band afgehaald te zijn.

Gelukkig ging de overstap verder prima. Op een wat onkundige piloot na (denk aan opeens naar beneden zakken, scherpe bochten en turbulentie) waren we al snel in Mombasa. Hier kwamen onze koffers als eerste aan, waardoor wij Peter nog niet meteen konden vinden. Al gauw zagen wij een vrolijke man op ons af komen lopen. Hij was meteen erg vriendelijk en stelde ons voor aan zijn vriend Chuman, die wij later nog vaker tegen zullen komen. Met zijn vieren zijn we naar Peters huis gereden. Hij vertelde ons dat wij hier 3 maanden zouden blijven, dus niet bij ADPK. Wat mij betreft prima, want ik vind Peter een erg aardige man.

Onderweg heb ik mijn ogen uit gekeken. Wat is het hier mooi! Maar ook zo druk! En warm! En anders! Bij Peter kregen wij warme melk met thee, waar je eigenlijk dus niet aan hoeft te denken, maar wat zij hier als een middel tegen de hitte beschouwen. Later ontmoetten wij ook Nancy, de vrouw van Peter en Joshua hun kind. Ook woont Prisca hier, zij is een soort nanny/huishoudster. Helaas praat zij geen Engels.

De rest van de dag mochten wij relaxen. Maar door al die hitte en weinig drinken, werd ik knettergek. Ik voelde mij vooral erg zwak en baalde even flink We hadden ook nog niet gepind, dus wij konden geen drinken kopen.

De volgende dag gingen wij al meteen naar de kerk. Peter had ons verteld dat wij 6.00 weg zouden gaan. Anne en ik zaten om 5.45 netjes klaar, maar iedereen lag nog te slapen... Om 6.45 konden we eindelijk vertrekken. Zo gaat dat hier dus blijkbaar... In de kerk waren de mensen erg vriendelijk en er zong een mooi koor. Hoe zwak ik mij nog steeds voelde, het was erg prettig om hier te zijn. En alsof onze gebeden werden verhoort, kregen wij na de dienst koude Sprite en Cola, halleluja!

Vervolgens gingen wij naar nog een dienst, maar deze was in Bobolulu. Dit was een stuk rijden met een taxi, wat erg leuk was omdat je dan zoveel meer ziet van de stad! Wij kwamen aan in een echt arm dorp waar de kinderen hun ogen uitkeken met die Mzungus (blanken). Ook hier werden wij weer warm onthaald.

Deze dienst vond plaats in een hut, gemaakt van golfplaten en houten palen, erg indrukwekkend om te zien hoe mensen van weinig iets moois kunnen maken. Deze dienst was in het Swahili, af en toe werd er iets vertaald. Na de dients mochten we met de pastoor mee naar zijn huis. Wat was dit bijzonder zeg! Een typisch Keniaans huis, klein, met veel mensen onder 1 dak. Hier kregen wij wederom koude Sprite aangeboden. De mensen zijn zo vriendelijk, van hun laatste centen kopen zij nog een sprite voor ons.

Op maandag zijn wij naar Blessed Camp geweest, het dorp met mensen met lepra. Hier waren ook de andere vrijwilligers, dus konden wij hen ontmoeten. Het dorp is klein, een paar hutjes tussen de bomen. Wel staat er een school, wat op zondag de kerk is. Anne en ik hebben de kindere ballonnen gegeven. Ik moet eerlijk zeggen dat dit wel een heel dubbel gevoel meebracht. In eerste instantie zijn de kinderen super blij, wat ons ook weer blij maakten. Maar vervolgens willen zij meer en graaien ze in je tas. Er was zelfs een meisje van een jaar of 5 die mijn ring van mijn vinger probeerde te trekken. Ik schrok hier erg van en vroeg mij opeens af wat het nut was van onze bijdrage. Doe ik er wel goed aan om mij hier in te zetten als de mensen/kinderen zo reageren?

Nu zijn Peter, Nancy en Joshua weggegaan voor twee dagen, het is hun 3e huwelijksdag. Wij gingen met het zusje van Nancy, Sheila, een citytour maken. Wij hebben fort Jesus gezien, de markt, oldtown, de slagtanden en de stad. Het was erg warm, dus vervolgens hebben wij de matatu naar een strand genomen. Sheila kreeg nog ruzie met de man van de matatu, want hij wilde 5 keer zoveel van ons vragen. Hij zei haar dat ze niet zo moeilijk moest doen, want wij blanken gaan haar toch het geld niet geven, dus kunnen wij het beter aan hem geven. Gelukkig is Sheila ontzettend lief en zei ze dat we uit moesten stappen en hebben we een tuktuk genomen.
Wij kwamen aan bij Nyali beach, een prachtig strand, waar veel resorts aan zitten, maar waar weinig mensen te zien zijn. Anne en ik hebben lekker een duik genomen en even op het strand gelegen. Maar al gauw komen er dan mannen naar je toe om allerlei dingen te vragen. Zij zijn in eerste instantie vriendelijk, maar willen toch altijd wat van je. Daarom zijn wij verder gewoon bij Sheila gaan zitten, bij een soort strandtent. Dit was ook heerlijk, op een loungeset, in de schaduw, met een lekker windje en een koude sprite. Voor mij paradijs.

De eerste keer naar apdk was erg interessant. De mensen zijn vriendelijk en zeer gastvrij. De kinderen zijn ook erg leuk en willen graag met je spelen. Helaas moest ik meteen het eerste uur helpen bij het verschonen van een wond. Deze jongen had door drukverband een mega wond in zijn boven been gekregen. Die vrouw haalde het verband eraf en ik dacht nog: niet flauwvallen want dan voelt die jongen zich nog lulliger. Dus ik gewoon ademen en die jongen aanmoedigen. Dus dat verband was weg en ik zie een grote witte korst. Dat valt mee dacht ik nog. Vervolgens pakt die zuster een tang en trekt er zo al dat witte uit, wat dus watten waren!! Ik denk dat die wond ongeveer 4 cm lang was, 2 cm breed en 2 cm diep. Toen moest ik echt even slikken. Vervolgens moest ik watten met alcohol nat maken. Die vrouw ging met deze watten in die jongen ze been poeren om het schoon te maken. Die jongen bleef zo rustig!!! Toen ik dacht dat het niet erger kon worden moest ik een zakje met poeder pakken en dit in zijn wond strooien. Daarna ben ik maar even met Anne naar buiten gegaan, want ik werd ontzettend duizelig en ben bijna flauwgevallen. Ik heb dit nog nooit zo meegemaakt. Ik kreeg van de zusters een flesje met verse sap, waardoor ik mij na een tijdje wel beter voelde. Maar wat voelde ik mij schuldig zeg, wat zal die jongen wel niet gedacht hebben... Nu ik dit weer typ krijg ik weer een licht gevoel in mijn hoofd, dus het is wel even mooi zo.

Al met al veel nieuwe indrukken en het is nog steeds erg wennen. Ik merk dat het al wel wat beter gaat met de hitte, maar je bent wel gewoon 24/7 aan het zweten, echt zweten! Verder is het wennen om niet te kunnen eten of drinken wanneer ik daar behoefte aan heb. Gelukkig hebben we nu wat geld en zal ik wat handiger worden in het naar winkels gaan enzo, dan kan ik wat meer voor mezelf zorgen. De eerste paar dagen waren fysiek en mentaal erg zwaar en ik heb mij zeker afgevraagd waar ik aan ben begonnen. Zo leuk als alle blogs er altijd uitzien, zo leuk is het dus niet altijd. Ik heb mijzelf nu wel geleerd meer te genieten en naar de mooie dingen te kijken. Wat bijvoorbeeld erg leuk is, is dat je steeds meer leert over de Keniaanse gewoontes, mede doordat Peter ons overal mee naar toe neemt. Ook leren we steeds meer swahili en kunnen we al bijna zelf met een matatu (wat echt heel stoer is, want ze denken altijd meer van je te kunnen vragen). Hierdoor voel ik mij ook al een stuk beter en geloof ik erin dat het alleen maar beter gaat worden!

Ik kan nog niet beloven wanneer mijn volgende verslag komt. Alles verandert hier op het laatste moment nog een paar keer, dus het is een verrassing!!!

Kwa heri!!!

Reacties

Reacties

Joost

Tjonge meid, wat een ervaringen. Ik kan me heel goed voorstellen dat het erg wennen voor jullie is in het begin, maar ik weet zeker dat dat snel gaat veranderen en dat je je thuis gaat voelen. Geniet er maar van, want het gaat zo snel allemaal! Heb je al tijd gehad voor een boek? (hi,hi)
Nou lieverd, heel veel succes maar vooral ook plezier!
Kuwa na furaha na kuwa makini
Kus Joost

Cherryl

Mooi verhaal arri!! Heel knap van je wat je allemaal doet.. Pas je wel goed op jezelf.. xx

Erwin

Hé Nicht! Indrukwekkend verhaal hoor! mooi dat we op deze manier je belevenissen kunnen volgen. Ik kijk uit naar je volgende avonturen. Houd je haaks daar!

Gr!

Erwin

Harry, Belinda en kids

Wow wat een verhaal, leuk om op deze manier toch een beetje met je mee te gaan.
Iedereen leeft natuurlijk met je mee en zal je zeker volgen. Pas goed op jezelf en ik ben benieuwd naar je volgende verhaal.
Succes knuffel van ons allen

Elody

Arrie, wat een verhaal!
Mijn mams is ook naar Kenia geweest en die had me al verteld over de kinderen en alle andere '' malle '' dingen wat voor ons echt niet normaal is.
Dus was al benieuwd wat jij erover zou schrijven! Ben benieuwd naar je volgende verhaal & je foto's :D!
Kuss

Mama, papa en Marloes

He, nu eindelijk ook een reaktie van ons.
We hebben weer stroom! Wat een hoop belevenissen in die paar dagen.
Wel leuk hoor zo'n uitgebreid verslag, een sms is altijd maar kort. We kijken al weer uit naar je volgende verhaal.
Dikke kus van ons

Melanie

Hee lieve Arriej
jeetje je hebt echt veel meegemaakt al. Je heb met je verslag een hele goed indruk (voor mij in ieder geval) gegeven hoe het er daar allemaal aan toe gaat.
Snap heel goed dat je even gedacht heb waarom?! maar ben heel trots op je dat je toch blijft en het af wilt maken.

Veel plezier nog en pas heel goed op jezelf en je ring;)
en ook ik ben benieuwd naar je volgende verhaal;)

Dikke kuss Mell..

Malenka

Hoi Arri, tsjonge, tsjonge! Je hebt nu al wat mee gemaakt. Best pittig als je al met die hitte niet kunt drinken hè! Toch zal je lichaam aan dit alles wennen. Je gaat heel wat beleven en je gaat nog meer beseffen wat een luxe we hier in Holland hebben. Probeer van de kleine dingetjes te genieten en de hulp die jij de mensen daar kunt bieden is fantastisch. We zijn nog steeds trots op je. Veel liefs van ons allemaal.

Henk en Rietta

Hi,
Wat leuk te lezen dat jullie ondanks het de eerste dagen best zwaar hebben gehad al zo naar je zin hebben. we zjn beneuwd naar de rest van je verhalen. nog veel plezier.

veel liefs uit Epe

Hannie

lieve Arianne,wat een hoop belevenissen in zo'n korte tijd.Wat zal het allemaal spannend voor je zijn.Ja in deze arme landen is het vaak dat ze na 1 vinger je hele hand willen hebben en dat is wel te begrijpen maar wel heel lastig .Succes met alles verder en pas goed op jezelf.
dikke kus

Mirjam d G

Hee Arianne!
Zo leuk en heftig en indrukwekkend en spannend zeg! Ik hoop dat je het allemaal een beetje een plekje kan geven! Wat is een matatu? Een soort taxi?
Stoer dat je al meer swahili kan praten :D Je briefjes hangen nog steeds aan de computer hihi.
Groetjes Mirjam!

Wim Elly en Marieke

hoi Arianne, Wat een verhaal. Ik heb bewondering voor je. Ik doe je dit niet na. Geniet maar van de mooie en leuke momenten. Groetjes van ons allemaal

Marjolein

Hoi kanjer,
Wat een leuke reacties allemaal van iedereen.
Ik ben natuurlijk ook reuze trots op me kleine zusje.
Gister hebben we even gezellig gebeld, wat een uitvinding.
Ik hoop dat je vandaag een betere dag had bij APDK.
Schrijf maar snel weer een leuk verhaal en wie weet dan met foto's. Dan kunnen we al die "hebberige"kindjes even zien;). En hoe lief jij vast en zeker voor ze zult zijn.
Ik zal je van de week ff een mail sturen van me dikke buik hahaha, want anders schrik je zo 25 juni.
Ben nu bij papa mama en marloes, ga misschien straks ff zwemmen van die bolle.
Veel plezier en pas goed op jezelf.

Dikke kus je grote zus en kleine neefje

Eric de Bruijn

Hoi Arianne,
This is Africa. Hard, verrassend, maar oh zo boeiend. Je vindt je weg wel. Dat komt helemaal goed. Elke mazungu wordt gezien als een rijke. Dat verander je niet snel. Ik heb wel gemerkt dat een lach, een grap en relaxed zijn heel veel helpt. Het is voor deze mensen hun manier van leven. Lach, glimlach en geen haast. Hakunamatata.

Fantastisch wat je mee maakt. Ook al zul je heel vervelende dingen mee maken. Zo'n jongen met zo'n wond is natuuurlijk niet niks.

Heel veel succes en plezier daar. Liefs van Jolanda en Eric

Je vader

Hoi meisje van me,
één week geleden is het nu dat we op schiphol afscheid van je namen, en moet je nu zien wat je allemaal al hebt mee gemaakt. Het is fijn je belevenissen te lezen,al is dat niet altijd zo leuk. Gelukkig hebben we ook contact via msn en telefoon,dan is verweg toch even dicht bij. Probeer inderdaad maar van de mooie dingen te genieten en we kijken weer uit naar je volgende verhaal. Groetjes aan Anne.
Dikke kus Marloes, mams en paps

tineke

hoi

Tineke

Hai Arrie.
Bedankt voor je spannende verslag, niet normaal wat je al meegemaakt hebt,kan je wel goed aan water komen,en hoeveel graden is het daar nu?
Ben met Linde canio-sacraal therapie aan het doen op aanraden van jouw buurvrouw,denk dat het aanslaat zorg goed voor je zelf, kijk uit naar je vervolgverslag
Kikke knuffel

marc

Hallo Arriane

zo je hebt al heel wat meegemaakt in die paar dagen als je zo t verhaal leest lijk je er al weken te zijn.

en ik denk dat er nog vele belevenissen zullen volgen

nou geniet er verder van

groetjes

Marc en Petra ( van HS )

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood