Nieuwe plannen voor Kenia!

Lieve mensen!

Aanstaande vrijdag ga ik meer vertellen én laten zien over mijn werk in Kenia. Daarbij zal ik ook vertellen hoe wij samen de kinderen van APDK en de sloppenwijk Bangladesh kunnen blijven helpen. Kom ook gezellig en geniet tegelijkertijd van mijn heerlijke cupcakes!

Vrijdagavond vanaf 20.00 in de Bethelkerk in Tuindorp, Plejadenplein 44.

Hopelijk tot dan!

Back in town...!

Lieve mensen!

Allereerst mijn oprechte excuses voor het uitblijven van een berichtje!! Het omschakelen van vrijwilliger naar toerist is mij zwaarder gevallen dan ik had verwacht, waardoor ik niet goed wist wat ik moest schrijven. Ik ben nu inmiddels een week thuis en ik moet eerlijk zeggen dat ik nog steeds niet zo goed weet wat ik jullie kan vertellen. De laatste paar weken zijn ontzettend dubbel geweest. Aan de ene kant natuurlijk super blij en gelukkig dat Mike daar eindelijk was, waar ik zo naar uit heb gekeken. Maar aan de andere kant ook erg raar om opeens in een luxe hotel te zitten en niet meer iedere dag te kunnen werken. Na een paar dagen van bijkomen en relaxen ben ik dan ook nog wel een paar keer terug geweest naar de projecten. Eerst natuurlijk al om Mike het een en ander te laten zien, maar later ook nog om gewoon even gedag te zeggen. Er is een hoop gebeurd in de laatste paar weken en dat wilde ik jullie niet onthouden!

Op woensdag 1 juni was het dan eindelijk zo ver: Mike kwam eindelijk aan op het vliegveld! Ik had natuurlijk al weken van te voren met een vriend afgesproken om Mike dan op te gaan halen. Maar Kenia zou Kenia niet zijn als er op de desbetreffende ochtend een heleboel dingen misgaan. Denk aan een gehuurde auto die niet goed rijd, waardoor je dus een nieuwe auto moet halen en dan vervolgens in een eindeloze file komt te staan omdat er een ongeluk is gebeurd. Toen de auto eindelijk bij mijn huis was moest er ook nog een enorme geluidsinstallatie uit, omdat Mike zijn koffer er anders niet in kon. In die tussentijd had Mike al gebeld... Waar ik bleef... Kenia zou ook Kenia niet zijn als uiteindelijk alles weer goed komt, dus na wat stress uurtjes hadden we elkaar eindelijk weer gevonden!!

Natuurlijk meteen even kennis maken met mijn gastgezin en vooral Spaghetti. Vervolgens werden we naar het hotel gebracht waar we de komende dagen zouden verblijven. Een prachtig en rustig hotel, met de apen op het balkon die blijkbaar heel erg van koekjes houden en aan het strand met een heerlijk zwembad. Hoe bedoel je tegenovergestelde wereld?

Na een paar dagen relaxen en niets doen zijn we ook lekker op pad gegaan. We hebben de toeristische dingen gedaan, zoals bowlen, bioscoop, dagje waterpark (een waterpark in Afrika?? Ja dus. Maar de glijbanen staan dan wel uit, totdat je komt om te gaan glijden, scheelt weer water...).

Ook zijn we naar een krokodillenfarm geweest, waar we heerlijk krokodillenvlees hebben gegeten (was echt lekker!), waar we baby krokodillen op ons hoofd hebben gehad en waar we een slang om ons nek hadden hangen, wat een avonturen! Verder zijn we nog naar een dorp geweest waar je de verschillende stammen van Kenia kan bekijken. Dit heet Ngomongo Villages. Hier is van iedere stam een huisje gebouwd en dit kun je dan bekijken van binnen en buiten en word er het een en ander verteld over de stammen. Ook zijn we naar Hallerpark geweest, een soort dierenpark, waar de giraffen uit je hand eten.

Verder waren we op het leuke idee gekomen om een dagje naar Wasini Island te gaan. Uit verhalen wisten we dat dit ontzettend mooi was en dat je hier kon snorkelen en dolfijnen zou kunnen zien. Hiervoor hoefden we pas om 5.00 uit bed en hebben we 4 uur gereden. Toen we daar aankwamen moesten we nog even wachten op andere mensen. Toen kwam er een bus toeristen aan en eigenlijk mag ik wel zeggen dat dit een bus vol idioten was. Er zaten een stel Engelsen in die ontzettend asociaal zijn, zoiets heb ik echt nog nooit meegemaakt. Dat je bijvoorbeeld een boer laat, maar dat je die dan wel in een glas laat zodat iedereen hem goed kan horen en dan hard lachen. Wat schaamde ik mij toen voor mijn huidskleur zeg! Ik kan bijna niet beschrijven hoe ik mij toen voelde. Heb je 3 maanden in Kenia gewerkt en geleefd en dan ‘hoor' je opeens bij zo'n groep idiote toeristen. Maar, daar wilden wij onze dag niet voor laten verpesten dus hebben we het zoveel mogelijk geprobeerd te negeren. Helaas ging het deze dag stormen, waardoor we midden op zee de weg kwijt raakten door de dichte regen en bijna omsloegen door de hoge golven (dit keer waren ze écht hoog hoor!!). Dus toen moesten we weer terug zonder iets gezien te hebben. Gelukkig was het weer dichtbij de kust wat rustiger, waardoor we nog wel wat dolfijnen hebben kunnen zien.

Ook heb ik Mike kennis laten maken met het Keniaanse nachtleven. Iets wat vanuit Doingoood niet zo echt gewenst is, maar wat eigenlijk super erg meevalt, zolang je maar met de juiste mensen naar de juiste plekken gaat. Zo gingen wij altijd naar dezelfde discotheek, waar altijd beveilig is en niet alleen maar met blanken. In al die keren dat ik uit ben geweest heb ik gelukkig nog nooit problemen ervaren. Totdat Mike meeging, die werd meteen belaagd door allemaal Keniaanse meisjes die hem probeerden te versieren. Wat eigenlijk juist heel grappig was.

Natuurlijk heb ik Mike ook meegenomen naar de projecten waar ik heb gewerkt en de mooiste tijd heb beleefd. Eerst naar Mombasa Childrens Home. De kinderen zaten toen wel op school, maar Mike heeft wel de speeltuin kunnen bewonderen.

Daarnaast zijn we nog een dagje naar APDK geweest. Ik wist dat er die dag één van de meiden jarig was, dus met slingers en cadeautjes zijn we daar heen gegaan, wat echt ontzettend leuk was. Het was sowieso super om iedereen weer te zien. Iedereen begroet je ook ontzettend vriendelijk, ook Mike werd warm onthaald, en iedereen geeft aan blij te zijn dat je er bent en dat ze je gemist hebben etc. Gewoon een heerlijk binnenkomer iedere keer.

Verder zijn Mike en ik nog een aantal keer bij het gezin in Bangladesh geweest. De eerste keer gingen wij daar heen met een tuktuk vol eten. We hadden allemaal rijst, bonen, meel, suiker, van alles gekocht. Het gezin was hier ontzettend blij mee.

Later ben ik nog een dag met Sheilah wezen shoppen voor het gezin in Bangladesh. Wat echt heerlijk was! Ik had toen alweer een tijd in het hotel gezeten en miste de stad en het echte Keniaanse leven erg. Sheilah en ik gingen toen naar de drukste markt in Mombasa en ik kon er alleen maar van genieten. Sheilah heeft zo'n heerlijke afding methode waar ik echt om kan lachen. De verkoper zegt bijvoorbeeld een prijs en dan gaat Sheilah rustig zitten, zo van; dit gaat wel even duren. Vervolgens geeft de verkoper een betere prijs en schudt Sheilah heel verbaasd met haar hoofd, waardoor de verkoper een nog betere prijs geeft. Dit gaat zo nog een paar keer door en vervolgens heeft Sheilah er meer dan de helft van afgekregen! Daardoor konden we dus een heleboel kledingsetjes voor ieder kind kopen en hebben we ook nog allerlei serviesspullen gekocht, zoals bekers, borden, lepels, maar ook emmers om kleding en kinderen in te wassen. Dit heb ik trouwens nog voor een groot deel van het sponsorgeld kunnen doen, dus bedankt iedereen!

Toen Sheilah en ik de spullen naar het gezin gingen brengen kwam ik op het geniale idee om de kinderen een dagje naar het hotel te brengen zodat ze lekker zouden kunnen zwemmen. Oma vertelde toen dat de kinderen nog nooit hadden gezwommen en zelfs nog nooit bij de zee waren geweest. Dus oma vond het een geweldig idee. Toen moest ik alleen nog even lief lachen in het hotel, maar gelukkig deden zij daar helemaal niet moeilijk en kreeg ik nog een mooie korting ook!

In het laatste weekend hebben we de kinderen dus opgehaald. Wat op zich al een heel verhaal waard is. Sheilah en ik zouden de kinderen in de ochtend ophalen. Mama Sofia ging mee, met haar kinderen Sofia, Moddy, Hamisi, Husna en hun nichtjes Leila en Shadia. Sheilah en ik hadden twee tuktuks geregeld, zodat we in één keer naar het hotel konden. Met de matatu is dat namelijk nogal een reis. Zodra de kinderen de twee tuktuks zagen staan keken ze hun ogen al uit. Ik zat in een tuktuk met Sofia en ik heb dat meisje nog nooit zo zien stralen. Ze begon opeens enthousiast te praten en te lachen met haar moeder, dat was echt mooi om te zien. Alles wat ze onderweg zag was interessant, of mooi, of grappig. In het hotel aangekomen hebben ze hun ogen ook uitgekeken naar de constructie van het dak, daar waren ze helemaal van onder de indruk. Het was grappig om te zien dat de kinderen erg verlegen waren toen we bij het zwembad waren. Ze wisten niet zo goed wat ze moesten doen. Maar op het moment dat ze in het water liggen gaan ze helemaal los en zijn ze aan het springen en lachen. Echt super. Voor de lunch hadden we kip en patat besteld. Mike en ik hebben onze ogen uitgekeken, wat kunnen die kinderen eten!! De kip ging met bot en al naar binnen en ondertussen keken ze al op de borden van de anderen of daar nog wat overbleef. Vervolgens wilden de kinderen ook zo snel mogelijk weer zwemmen. Ik wilde ze nog mee nemen naar het strand, maar ze waren zo druk in het zwembad bezig dat we ze er niet meer uit kregen. Toen we de kinderen weer naar huis brachten had oma verse kokosnoten voor ons en kregen we een beker met kokossap. Dit was hun manier om ons te bedanken voor alles, wat ik echt super lief vond. Toen kwam het afscheid... Iets wat erg moeilijk was. Dit gezin heeft mij geraakt in mijn hart en ik kan hun niet zo makkelijk los laten. Er werd mij laatst gevraagd waarom ik juist dit gezin niet los kan laten. Dit gezin bestaat uit oma en moeder, met vier heel bijzondere kinderen. Oma en moeder willen het beste voor dit gezin en werken zich dan ook werkelijk waar kapot om dagelijks eten te hebben. Als je de kinderen in hun ogen kijkt zie je een bepaalde volwassenheid die daar helemaal niet hoort te zitten bij zulke jonge kinderen. De glinstering is eruit. Maar als je kleine dingen doet zoals een ballon meenemen of de kinderen laten zwemmen, dan pas zie je het kind. De glinstering in hun ogen. En dat is iets wat ik wil zien te bereiken en vooral wat deze kinderen verdienen.

Ik ben de enige die dit gezin op dat moment hielp. Ik weet dat als ik weg ben dat er niemand komt om mijn hulp over te nemen. En juist doordat zij zoveel voor mij zijn gaan betekenen wil ik gaan kijken naar een manier om dit gezin voor langere tijd te kunnen steunen. Ik ken wel een aantal mensen in Mombasa die mij hierbij kunnen helpen, maar ik moet gewoon even goed nadenken hoe ik het ga aanpakken. Ik heb bijvoorbeeld ook nog meer mensen nodig. In mijn eentje kan ik voorlopig nog wel de kleuterschool betalen. Maar zodra ze ouder worden, word de school ook duurder en dan kan ik niet meer in mijn eentje het schoolgeld voor vier kinderen betalen. Daarom wil ik gaan kijken naar een manier om met een aantal mensen een soort fonds op te richten om dit bijzondere gezin te kunnen blijven steunen. Maar daar horen jullie zo snel mogelijk nog veel meer over!

Toen zat helaas onze tijd in Mombasa erop en gingen Mike en ik met de trein op weg naar Nairobi voor de safari. De trein zou een hele ervaring worden, hobbelen, schudden, niet slapen, daar waren we op voorbereid. Maar niet op een trein die halverwege niet meer verder kon rijden en dus op zoek moesten naar ander vervoer. Bij het vroege ontbijt kregen we dit nieuws te horen. Er reed een trein voor ons uit die omgeslagen was, waardoor de rails beschadigd waren. Het repareren hiervan zou de hele dag kunnen duren. Daarom zou de treinmaatschappij bussen voor ons sturen. Wij gingen dus rustig buiten zitten wachten op de bussen. Na een tijdje ging een van de reizigers vragen naar de bussen en toen kreeg zij te horen dat het niet gelukt was met de bussen dus dat er niets kwam om ons op te halen... Dus... Gelukkig waren er een aantal brutale Nederlanders die een bus hebben weten te regelen. Dus uiteindelijk zijn we toch nog veilig maar gebroken in Nairobi aangekomen. Hier werden we opgehaald door Sammy, degene die ook onze safari heeft geregeld. We hebben toen een nacht in Nairobi geslapen en zijn toen de volgende dag op safari in de Masai Mara gegaan. De weg hiernaar toe is ontzettend lang maar ontzettend mooi. Eigenlijk was dat al een safari op zich. We hebben onderweg al giraffen, bavianen en weet ik het wat gezien. Toen we aankwamen in de Masai Mara was het al bijna avond. We hebben toen een korte avond safari gedaan. We zagen toen meteen twee cheeta's en een leeuwin met jongen, echt geweldig! We sliepen die nacht op een camping, waar de dieren gewoon kunnen komen. Er staan dan allerlei Masai mannen met speren rond de tenten ter bescherming. Dat was een hele ervaring! De volgende dag gingen we alweer vroeg het park in en hebben we weer van alles gezien. Die nacht sliepen we in een lodge waar 's avonds hyena's gevoerd werden. Ook super grappig om te zien! Verder zijn we nog naar Lake Nakuru geweest, wat ook weer erg ver weg was, maar wel heel mooi! We hebben toen in een boot gevaren, tussen de nijlpaarden (!) en door een park met dieren gelopen (hier waren geen leeuwen hoor). De volgende dag hebben we ontzettend veel pelikanen gezien. Zoveel!!! Echt heel veel!!! Super mooi. En toen moesten we alweer terug naar Nairobi. In Nairobi hebben we nog 1 nacht geslapen en toen ging ons vliegtuig naar huis alweer. Dat was wel gek hoor. Het ene moment sta je nog een mega neushoorn te bewonderen en nog geen 24 uur later zit je alweer in het vliegtuig naar huis. Op Schiphol heb ik mij even snel omgetoverd tot Keniaanse en toen heerlijk naar de familie, wat natuurlijk ook weer erg fijn was.

Een echt slotwoord weet ik niet te schrijven. Ik heb een fantastische tijd in Mombasa gehad en voor mijn gevoel ben ik daar ook nog lang niet klaar. Er is nog zoveel wat we kunnen doen en wat ik wil doen, dat ik mijn blog nog even open laat. Ik hoop heel snel met een plan te komen voor het gezin in Bangladesh en dan zal ik jullie daarvan op de hoogte brengen via mijn blog.

Wel wil ik jullie via deze weg alvast heel erg bedanken voor al jullie steun, jullie lieve berichten en jullie interesse. Het heeft mij ontzettend goed gedaan om te weten dat er een heel leger aan lieve mensen achter mij stond en dat heeft mij ook heel veel kracht gegeven om te doen wat ik heb gedaan. Ik heb echt geleerd dat je met elkaar meer bereikt dan alleen. Ik had dit nooit in mijn eentje kunnen doen! Asante sana! (heel erg bedankt!) En vooral: Kwa heri! (tot ziens!)

APDK, een plek voor bijzondere mensen

Het is nu inmiddels maandag en mijn vrijwilligerswerk zit er op. Al met mijn eerste vrije dag voel ik mij ontzettend nutteloos en moet ik mezelf tegenhouden om niet terug te gaan naar APDK. In de afgelopen weken heb ik daar iets ontdekt, waardoor ik moeite heb om APDK los te laten. Ik heb APDK altijd beschreven als een rehabilitatiecentrum voor gehandicapte mensen. Hier beschrijven ze APDK als een rehabilitatiecentrum voor mensen met andere mogelijkheden. In de afgelopen weken heb ik ontdekt dat APDK een plek is voor bijzondere mensen. Van de jongste tot de oudste, ieder kind heeft zo'n bijzonder verhaal, zo'n bijzondere persoonlijkheid, dat ze stuk voor stuk mijn hart hebben gestolen.

De afgelopen weken heb ik daarom ook vooral mijn tijd aan APDK besteed. Bij Mombasa Childrens Home waren de kinderen alweer naar school en was er sowieso weinig te doen buiten de speeltuin. Maar ik vond het vooral prettig om zoveel mogelijk tijd in APDK te stoppen. Ik heb voor de laatste paar dagen zoveel mogelijk activiteiten in elkaar gezet. Ik heb muziek instrumenten gemaakt van afval materiaal en een aantal muzieklesjes gegeven. Ik heb nog wat meer bingo kunnen doen met extra mooie cadeaus. We hebben heerlijke tutmiddagen gehad, waarbij zelfs de jongens graag hun nagels wilden lakken. En zoals jullie al wisten zijn wij met de meesten kinderen naar het strand geweest. Een verhaal op zich, wat ik graag met jullie wil delen.

Toen ik de ochtend van het strand bij APDK aankwam, waren de kinderen al allemaal gekleed in hun vrijetijds kleding en hoorde ik de kinderen al enthousiast roepen: Beachie! Beachie! Een heerlijke sfeer hing er. Tegelijkertijd was er ook heel veel onduidelijkheid. Voor een aantal kinderen had ik ontzettend mijn best gedaan om toestemming voor het strand te krijgen. Uiteindelijk hadden de fysiotherapeuten toegestemd en konden die kinderen ook op de lijst voor het strand. Op de ochtend van het strand zie ik die kinderen beteuterd kijken en blijkt dat ze van de lijst geschrapt zijn. Weer met iemand in discussie en weer kreeg ik geen duidelijke argumenten waarom deze kinderen niet mee zouden mogen. Niemand wist eigenlijk uit te leggen waarom ze niet mee mochten. Dus de kinderen zaten in de bus om te gaan en toen kwam er iemand naar me toe om te vertellen dat ze echt niet mee konden. Dit keer werd er duidelijk uitgelegd wat het risico was en begreep ik waarom ze niet mee mochten. Helaas moest ik hen teleurstellen, maar verbazingwekkend genoeg namen zij dit heel positief op. Vervolgens heb ik een laatste check gedaan in de kamers en vond ik nog een aantal overgebleven kinderen. Ik nagevraagd waarom zij niet mee mochten en dat wisten ze eigenlijk niet. Uiteindelijk bleek dat deze kinderen prima mee mochten, maar dat niemand de moeite had willen doen om hen in de bus te krijgen. Ik werd hier toch zo pissig van dat ik meteen een rolstoel heb gehaald en die kinderen gewoon voor de bus heb gezet zodat ze er wel in moesten. Belachelijk gedoe af en toe.

Vervolgens kreeg ik te horen dat we niet naar het afgesproken strand gingen vanwege een tekort aan benzine. Rot smoes. Later bleek dat de bus gesponsord word om naar een bepaald strand te gaan, daar kan dus niet van afgeweken worden.

Uiteindelijk zijn we met de kinderen aangekomen op het strand en konden ze heerlijk genieten. Het heeft nog een tijdje geregend, maar gelukkig werd het algauw droog en konden de kinderen weer lekker spelen. Opvallend was dat er heel veel zusters mee waren die geen vinger uit hebben gestoken. Samen met de andere vrijwilligers en wat mensen van APDK liep ik me rot te sjouwen om al die kinderen in de zee te krijgen. Ik kan dan niet begrijpen dat je als zuster een zwemband van de kinderen afpakt en lekker in je eentje in de zee gaat dobberen, terwijl er nog zoveel kinderen smachtend zitten te wachten om meegenomen te worden naar de zee. Die hadden gewoon lekker een gratis dagje strand. Belachelijk irriterend gewoon. Maar als je dan die enthousiaste koppies ziet en die stijve lichamen die helemaal ontspannen in de zee, dan vergeet je alle andere onzin. Ik heb serieus nog nooit kinderen gezien die zo aan het genieten waren. Ik droeg een meisje naar de zee, al best zwaar, en zij was zo enthousiast dat ze begon te spartelen in mijn armen, waardoor ze bijna viel. Toen ze eenmaal in de zee zat begon ze te krijsen en te gillen van plezier, echt prachtig! Deze kinderen verdienen dit zo! Het is dan soms wel pijnlijk om te zien hoe het personeel met deze bijzondere kinderen om gaat. Zo had er een wat oudere jongen in zijn broek gepoept omdat niemand van de verzorgers de moeite wilden nemen hem naar een toilet te brengen. Vervolgens gaat degene die dit moet verschonen hem niet helpen. Nee, hij loopt de volle bus in en verspreid het nieuws onder iedereen die het maar wil horen. Hij lachte het kind keihard uit en zei dat we vanaf nu af aan hem niet meer grote jongen kunnen noemen. Helaas genoeg hoorde ik dit pas achteraf, omdat alles natuurlijk in het swahili was. Ik kan gewoon niet begrijpen dat je een kind zoveel meer schaamte aandoet. Uiteindelijk werd hij wel verschoond, maar hij schaamde zich natuurlijk rot.

Het allermooiste van dit strand verhaal kwam op maandagochtend toen ik weer bij apdk aankwam. Sivwo, een jongen van een jaar of 6, is geopereerd en net uit het gips. Hij moet nu weer leren lopen maar dit is ontzettend zwaar voor hem. Hij leek er wat depressief onder en kreeg het misschien voor elkaar om 1 stap te zetten per dag. Hierbij huilde hij dan ontzettend. Op maandagochtend na het strand kom ik de fysiotherapie ruimte in en zie ik hem met een trots gezicht heen en weer lopen. Hij kon niet meer stoppen met lachen! Toeval?

Omdat er nog steeds een aantal kinderen waren die niet naar het strand waren geweest, besloten Petra, Svenja (andere vrijwilligers bij APDK) en ik om deze kinderen mee te nemen naar de bioscoop. Hier is minder gevaar voor infectie en het zou minder intensief zijn dan een hele dag strand. Ook hier kregen we de nodige tegenslagen omdat nog steeds niet ieder kind mee mocht. Uiteindelijk hadden we een groepje bij elkaar dat wel zou mogen. Op de ochtend dat we weg zouden gaan haakten de meiden af, die vonden het denk ik te spannend of iets. Dus nog snel wat jongens gezocht en uiteindelijk zaten we in een bus vol enthousiaste jongens, op weg naar de bioscoop. Ik denk dat dit de meest prachtige dag is geweest. De jongens waren allemaal al wat ouders, maar hadden nog nooit een bioscoop gezien. En de film was nog 3D ook! Af en toe keek ik even naast me en zag ik 9 jongens gefascineerd door die brilletjes naar de film kijken, ongelooflijk! Omdat de film rond etenstijd eindigde besloten we nog een pizza met hen te gaan eten. In het restaurant aangekomen bedacht ik mij dat ze dit waarschijnlijk ook nog nooit hadden gedaan. Wat uiteindelijk voor hilarische momenten zorgde: Jongens die nog uitgebreid hun popcorn opeten, azijn in hun drinken willen doen, niet weten hoe ze uit een wijnglas moeten drinken, niet met een vork durven eten omdat dit in hun gehemelte zal prikken, te veel azijn over hun pizza gooien en dan zure bekken trekken, in het swahili vis en patat bestellen in plaats van pizza, vervolgens de vis met de saus heerlijk met hun vingers opeten en als laatst van de bediende een grote tas krijgen waar hun pizza overblijfselen in zaten. Het mooie hiervan was nog dat ze de pizza mee wilden nemen zodat de andere kinderen van APDK ook konden proeven wat een pizza is. Dat bedoel ik dus met bijzondere kinderen. Op de weg terug naar APDK en de volgende dagen waren de jongens nog aan het praten over de film en bleven ze ons maar bedanken voor de beste dag van hun leven.

En dan komt daar het moment dat je afscheid moet nemen. Ik had van te voren bedacht dat ik dit vrijdags zou doen, op het moment dat de kinderen in de speeltuin spelen. Ik had een popcorn machine geregeld en dan zouden de kinderen lekker wat kunnen eten en drinken, zou ik mijn cadeautjes uitdelen en er stil vandoor gaan. En toen begon opeens al het personeel voorbereidingen te treffen voor mijn ‘afscheidsfeest'. Er werden stoelen klaar gezet op de binnenplaats, er werden bloemen geplukt, de kinderen werden klaar gemaakt. Toen begon ik hem toch wel even te stressen. Ik had verder niets voorbereid, ik had geen eens wat voor het personeel! Dus nog even snel naar de winkel gerend om voor het personeel soda en koek te halen. De popcorn werd klaar gemaakt in een pan aangezien het stroom eruit lag. En toen begon mijn afscheid. De directrice van APDK, madame Lea, gebruikte zoveel mooie woorden dat ik tot nu toe nog niemand heb kunnen vertellen hoe bijzonder het was. Iedereen is natuurlijk benieuwd naar hoe mijn laatste dag was, vooral omdat ik er zo tegen op keek. Maar het was zo indrukwekkend, dat ik daar de woorden gewoon niet voor kon vinden. En eigenlijk nog steeds niet weet te vinden. De laatste paar dagen sowieso waren zo bijzonder dat woorden niet genoeg zijn. Madame Lea vertelde dat zij erg onder de indruk was van mijn persoonlijkheid. Zodra ik ergens binnenkom gaat het licht aan, wordt iedereen vrolijk. Dit merkte zij ook aan de kinderen. Iedere keer dat ik bij APDK het terrein opkom beginnen de kinderen te zingen: Arianne! Arianne! Arianne! Madame Lea vertelde dat zij, de schoonmakers, de fysiotherapeuten, de zusters of zelfs andere vrijwilligers het terrein op kunnen komen, zonder dat iemand het merkt. Maar als zij op haar kantoor zit, weet ze altijd of ik er wel of niet ben, omdat de kinderen dit heel duidelijk aankondigen. Al met al een verhaal vol lovende woorden waar ik alleen maar verlegen van word. Vervolgens kreeg ik van de kinderen zelfgemaakte bloemen kransen en tekeningen. Een van de jongens wilde mij ook nog tegenover iedereen bedanken. Hij deed dit zo lief, dat Madame Lea ervan moest huilen. Vervolgens heb ik de cadeautjes en de popcorn uitgedeeld en opeens begonnen de kinderen in het swahili te zingen. Weer zag ik Madame Lea met tranen in haar ogen verbijsterd luisteren naar de kinderen. Ik vraag haar wat ze zingen en ze kon alleen maar zeggen dat ze zich afvroeg waar die kinderen dit hebben geleerd, dat ze zulke mooie woorden gebruiken om uit te leggen wat ik voor hen heb betekent. Ze was erg verbaasd en ik baalde meer dan ooit dat ik geen swahili versta.

Al met al een bijzondere dag, om een bijzondere tijd met ontzettend bijzondere kinderen af te sluiten. Nu voel ik mij verschrikkelijk nutteloos omdat ik weet dat er nog zoveel meer is te doen bij APDK, dat de kinderen nog zoveel meer verdienen. Voor mij voelt het heel erg alsof ik hen in de steek laat en ik wil dan ook zeker proberen om op een bepaalde manier nog te kunnen helpen. Sowieso blijf ik nog een tijdje het fruit sponsoren. Mochten er mensen zijn die graag een goed doel willen sponsoren maar dit vaak niet vertrouwen, ik weet inmiddels de mensen en de wegen om geld goed terecht te laten komen. En de kinderen van APDK hebben het nodig, maar verdienen het vooral zo erg!

Het leven hier, maar vooral de kinderen van APDK hebben mijn leven veranderd. En zoals veel mensen in Nederland blijken te denken dat ik veranderd zal zijn door alles wat ik hier heb gezien en meegemaakt: Ja. Ik ben veranderd. Ik ben minder egoïstisch geworden, ik raak minder snel in de stress om kleine dingen, ik wil niet altijd maar meer, en ik weet nu wat echt belangrijk is: Mensen om je heen hebben die naar je omkijken, maar vooral omkijken naar de mensen om je heen. Aan jullie om dit een goede of slechte verandering te vinden.

Bangladesh

Zo schrijf ik dagenlang niets en zo staan er opeens twee verhalen in een keer op de site. Maar dit verhaal is zo bijzonder, dat ik het graag met jullie wil delen.

In een van onze eerste weken vertelde Peter over zijn werk voor the Action Ministry. Hij vertelde over een gezin in een sloppenwijk, genaamd Bangladesh. Dit gezin bestaat uit een moeder van 21 jaar met vier jonge kinderen. De kinderen zijn overdag bij oma, omdat moeder moet werken. Moeder werkt bij een soort steenfabriek en loopt dus de hele dag met stenen te sjouwen. Hiermee verdient zij amper genoeg geld om eten te kopen, dus de kinderen gaan niet naar school. Action ministry was al een tijdje bezig om te kijken hoe zij deze kinderen naar school konden krijgen. Peter ging bij het gezin langs en nodigde Anne en mij uit om mee te gaan. Voor ons was dit de eerste keer in een sloppenwijk en wij hebben dus onze ogen uitgekeken. Toen wij bij oma aankwamen zagen wij een aantal kinderen spelen of helpen met koken, de was en de kleinere kinderen. Het grote gezin woont in een veel te klein huisje van klei, op de rand van een heuvel, zonder schoon water, electriciteit of wat dan ook. Zij hebben van oude autobanden wat zitplaatsen gemaakt en proberen zich te redden met wat zij hebben. Wat mij vooral opviel was de blik van de kinderen. Er was geen kind meer te zien in de ogen van deze kinderen. Hun blik was al zo serieus, dat ben ik niet gewend te zien bij een kind. Vooral Sophia raakte mij erg. Dit meisje is ongeveer 8 jaar oud, maar gedraagt zich volledig als een volwassenen. Dit zou gewoon niet mogelijk mogen zijn!

Vanaf de heuvel waar oma woont, kun je zien waar moeder werkt. Hier zie je in de verte mensen met stenen een berg oplopen. Alleen er naar kijken maakte mij al moe. Dit is geen mensenwerk! Drie van de vier kinderen uit dit gezin zijn oud genoeg om naar school te gaan. Het gaat om een meisje, Sofia, ongeveer 8 jaar oud. Een jongentje, Khamisi, ongeveer 7 jaar oud en nog een jongentje, Mody, ongeveer 5 jaar oud. Samen met Peter en twee vrienden van Action Ministry zijn wij naar een nursery school in de buurt gegaan. Een nursery is hier een soort voorschoolse, waar de kinderen al erg veel leren. Wij hebben met de directrise van deze school gesproken en Anne en ik besloten dat wij dit een goed doel vonden voor het sponsorgeld. Samen met de directrise hebben wij toen alles geregeld en betaald voor het eerste semester. Dit semester zou niet zo heel lang meer duren, omdat het bijna schoolvakantie was. De kinderen zouden dan een paar weken vrij zijn, maar daarna wel weer meteen met school starten. Later ben ik nog met Barack, van Action Ministry, de stad in gegaan voor schoenen, tassen, schriftjes en pennen.

Het was dus alweer een tijd geleden dat Anne en ik hier waren geweest en ik werd steeds nieuwsgieriger hoe het met dit gezin ging. Ik heb Barack gebeld en gevraagd of we hen weer een keer konden bezoeken. Afgelopen maandag ben ik op bezoek gegaan! Eerst bij oma thuis. Ze was zoals de vorige keer weer druk in de weer met koken, wassen en schoon maken, met de kleinste van het gezin op haar rug. Maar alsnog is zij vriendelijk en verwelkomt zij ons hartelijk. Na een tijdje komt ook moeder om ons voor alles te bedanken. Later begrijp ik dat de kleinste en Mody een nare uitslag hebben. Moeder is al met hen naar het ziekenhuis geweest, maar zij werd weggestuurd omdat zij geen geld had. De kinderen blijken een injectie nodig te hebben, anders gaat het niet weg en besmetten zij de andere kinderen. Voordat ik weer terug naar huis ging heb ik moeder met de kinderen naar het ziekenhuis gestuurd en haar wat geld meegegeven. Aanstaande maandag ga ik bij hen kijken hoe het gaat.

Natuurlijk ben ik ook langs gegaan bij de kinderen op school. Het was ontzettend leuk om hier te zijn! Toen wij aankwamen waren de kinderen aan het buiten spelen en het eerste wat mij opviel was de uitdrukking op hun gezicht: Vrolijk, blij, KIND! Weg met die serieuse blik! Dit maakte mij zo gelukkig! Toen ze mij zagen kwamen ze vrolijk naar mij toe rennen. We hebben de directrise gesproken en die vertelde dat het best goed met de kinderen gaat. Omdat zij niet gewend zijn aan school is het natuurlijk wel moeilijk voor hen, maar ze willen zo ontzettend graag en doen zo goed hun best, ze was dus eigenlijk wel heel tevreden. Ik mocht ook wat schriftjes in kijken en Sofia is al engels aan het schrijven. Khamisi is bezig met leren rekenen en Mody is aan het leren te schrijven. Het was ontzettend leuk om te zien dat het zo goed gaat met de kinderen en vooral ook dat ze ervan genieten. Als je in Nederland een kind naar school stuurt krijg je waarschijnlijk een boos gezicht, maar deze kinderen zijn zo ontzettend blij om naar school te gaan. Ik heb meteen voor de rest van het jaar alle kosten betaald van het sponsorgeld. Dan is in ieder geval het eerste jaar helemaal afgehandeld. Met Barack, degene die dit gezin in de gaten houdt en ondersteunt, heb ik afgesproken om contact te houden als ik weer in Nederland ben. Ik zou graag betrokken blijven bij dit gezin en hen zoveel mogelijk blijven ondersteunen.

Graag wil ik dit verhaal vooral aan de sponsoren opdragen. Dankzij jullie heb ik deze prachtige kinderen een kans kunnen geven. Wees trots op jullie bijdrage, jullie hebben drie lieve kinderen heel gelukkig gemaakt!

Update!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik jullie heb verteld hoe het hier allemaal gaat, dus het werd wel weer eens tijd voor een update. Inmiddels ben ik bijna toegekomen aan mijn laatste week! Nu al!! Aan de ene kant natuurlijk super dat Mike komt en dat ik weer een stapje dichterbij thuis ben. Aan de andere kant verschrikkelijk om afscheid te moeten nemen. Dit is een soort reis die ik waarschijnlijk niet meer zo snel zal maken, wat het nog moeilijker maakt om er nu mee te stoppen. Daarnaast zie ik hier zoveel mogelijkheden, zoveel dingen die nog gedaan kunnen worden dat ik het vervelend vind om weer terug te gaan naar Nederland. APDK bijvoorbeeld, zou heel goed een social worker kunnen gebruiken. Er zijn al meerdere mensen geweest die mij hebben voorgesteld om te blijven omdat er echt een social worker nodig is. Ik vind dat heel bijzonder om te horen. Want de eerste paar weken was het van: 'Social worker? Hoezo, wat doe je hier?' Natuurlijk zijn er nu nog steeds mensen die zich afvragen waarom ik geen fysiotherapeutische dingen doe. Maar die paar mensen die mij graag zien blijven geven mij al meer dan genoeg voldoening.

Verder ben ik natuurlijk niet stil blijven zitten de afgelopen weken. Op dit moment is de speeltuin bij het Leger des Heils zo goed als klaar! Jullie hebben de foto's van de speeltoestellen al gezien, maar er is goed nieuws! In de tussentijd heb ik iemand weten te vinden die de muur kon opknappen voor ongeveer een derde van wat de eerste aannemer ervoor vroeg. Deze persoon heeft mij gewoon precies laten weten hoeveel alles zou gaan kosten; zand, cement, verf, uurloon. Hij vertelde bijvoorbeeld dat hij 20 zakken cement zou nodig hebben. De eerste aannemer had dit ook op de offerte geschreven, maar hij zou dan 8x 20 zakken nodig hebben. Zo deed hij dit ook met het zand en de verf, vandaar dat hij zo belachelijk duur was. Uiteindelijk is het wel zo dat ik ook de tweede man meer moest betalen dan dat ik in eerste instantie dacht. Omdat hij het zonder offerte deed kwam er altijd nog wel wat bij. Gelukkig was dit niet zoveel en was ik nog steeds een stuk goedkoper uit. Daarnaast heb ik ook tegels en autobanden gekocht. Deze heb ik met behulp van de ‘muurmannen' op zo'n manier neergelegd dat de kinderen er spelletjes mee kunnen spelen. Verder hebben zij ook de waslijnen vernieuwd. Dit waren oude lijnen van ijzerdraad, die ongeveer op de grond hingen en lekker aan het roesten waren. Nu hebben we nieuw draad gespannen en vandaag hebben Sheilah en ik alles geverfd. Het ziet er allemaal zoveel kinderlijker uit! Het zou leuk zijn om de witte muur nog te versieren met de kinderen, maar daar heb ik helaas geen tijd meer voor. Dat laat ik aan de volgende vrijwilligers over!

Bij APDK gaat het ook erg goed. Van het sponsorgeld heb ik 4 dvd spelers gekocht! Voor op iedere slaapkamer 1 en 1 voor de wachtkamer. Ik had zelf bedacht dat dit wel goed van pas zou komen. Het is namelijk zo: Op iedere kamer staat de tv de hele dag aan. Helaas zijn er niet zoveel zenders toegankelijk, waardoor er de hele dag Nigeriaanse soapseries opstaan. Ik zal proberen het verloop van zo'n serie uit te leggen: Man en vrouw, verliefd, tweede vrouw, spanningen, vreemd gaan, de een schiet de ander dood, einde. En dit keer op keer. Zelfs de kleintjes die continue in een ledikant liggen moeten dit de hele dag aanzien. Gelukkig waren de mensen van APDK ook erg blij met de dvd spelers. De ‘baas' was vooral erg blij dat er ook 1 in de wachtruimte komt te hangen, omdat zij zich enigszins schaamde voor wat er daar de hele dag op tv te zien is. Nu worden er speciale kooien gemaakt waar de dvd spelers in komen. Ondertussen ga ik op zoek naar dvd's, wat voor mij (dvdverslaafde) echt een feest is. De dvd's hier kosten 100ksh per stuk (dat is minder dan 1 euro) en dan staan er ongeveer 12 films op! Natuurlijk zo illegaal als de pest en soms doen ze het ook niet echt, maar inmiddels weet ik waar ik de beste kan halen, dus ik ga lekker inkopen doen! Op zoek naar echte kinderfilms!

Verder heb ik samen met een Canadese vrijwilliger van APDK, Heather, geprobeerd om een wekelijks programma op te zetten voor de kinderen. Je zou dit een beetje kunnen zien als wekelijkse therapie of een praatgroep, maar dan op een kinderlijke manier. Bij APDK wordt namelijk niet gepraat. De doktoren (nou ja, studenten, er is maar 1 echte dokter) trekken aan de benen, praten heel interessant en kijken heel serieus, maar er wordt nooit aan het kind uitgelegd wat er gaat gebeuren. Samen met Heather heb ik wat ideeën opgeschreven om te doen met de kinderen. Zowel met de kleintjes als met de meiden en de jongens. Helaas zal ik dit niet meer helemaal kunnen uitvoeren, maar hopelijk willen de vrijwilligers die net gekomen zijn dit overnemen. Van de week hebben we de eerste activiteit met de kleinere kinderen gedaan. In kleine groepjes mochten ze uit de klas en hebben we hun lichaam met krijt overgetekend in de lange hal. De kinderen mochten vervolgens hun lichaam inkleuren. Zij kleurden dan waar zij pijn hadden en een vrolijk, boos of verdrietig gezicht. Voor sommige kinderen was dit wat hoog te grepen, vooral omdat er ook een aantal kinderen zijn met een lager IQ. Maar alleen al dat zij uit hun rolstoel werden gehaald en zij een keer wat anders mochten doen maakte ze al erg vrolijk. Volgende week zullen we de introductie doen met de meiden en de jongens en dan is het verder aan de andere vrijwilligers.

Ook met het fruit gaat het goed bij APDK! Er is nu voor 1 maand een sponsor gevonden die voor iedere dag fruit sponsort. Totdat ik wegga sponsor ik iedere dag fruit. De kinderen krijgen dan een banaan, een stuk mango, watermeloen of ananas, iedere dag weer wat anders. De kinderen genieten er erg van en willen graag een extra stukje als dat kan. Het liefst zou ik nog wat meer sponsors willen zoeken die een week of een maand fruit kunnen sponsoren, maar gelukkig zijn we nu alweer wat verder dan eerst!

Als laatst gaan we morgen nog naar het strand met APDK. Dit zou eigenlijk vorige week al zijn, maar toen kon de bus niet geregeld worden. Dus de kinderen lopen al de hele tijd te roepen: 'Arianne!! Beach??' Maar morgen zal het er dan eindelijk van komen!

Ow! En dan natuurlijk nog even over Spaghetti! Drama drama drama!!! Ik was er helemaal van overtuigd hem mee naar huis te nemen, dus ben ik langs een dierenarts gegaan voor wat informatie. Dit bleek een ontzettend mooie en schone kliniek te zijn en ik werd er super goed geholpen. Die vrouw zei eerlijk dat het wel wat regelwerk was, maar dat het prima te regelen is. Zij zou alles voor me uitzoeken en mij erover terugbellen. Dit was allemaal prima en toen kwam Peter. Ik mag Spaghetti niet mee naar Nederland nemen. Hij was er heel serieus over, hij heeft Spaghetti nodig voor de ratten, etc.etc. Dus... Na allerlei kat-napping plannen toch nog maar eens met Peter gepraat. Hij was er nog steeds erg serieus over, dus besloot ik het er maar bij te laten zitten, kat-nappen is toch ook niet echt mijn ding... En toen kwam Chairman! Goede vriend van Peter en mijn (of Spaghetti's) redder. Hij kwam met het briljante idee een nieuwe kat voor Peter te regelen. Hij zei dat dit makkelijk zou kunnen bij KSPCA, een soort opvang voor katten en honden. Eerst leek dit het briljante plan, maar tegelijkertijd ook erg tegenstrijdig. Ik neem de ene kat mee om hem een beter leven te geven, maar tegelijkertijd moet ik daar een andere kat voor opgeven. Dus die kat moet ik maar op mijn laatste dag halen, zodat ik niet aan hem kan wennen denk ik... Het voelt toch niet helemaal tof... Maar ja. Spaghetti toch maar vandaag meegenomen voor zijn eerste inentingen en microchip. Ging allemaal heel netjes. Alleen Spaghetti was niet zo blij. Hij kon eerst al niet in een doos mee, want daar glipt ie gewoon tussen uit. Dus uiteindelijk maar in een katoenen tas met rits, wat echt te zielig was. Maar gelukkig is alles goed gegaan! Ik moet over 2 weken terug voor de volgende inentingen. Dan moet over 30 dagen zijn bloed afgenomen worden en kan hij pas over 3 maanden naar Nederland. Tot die tijd heb ik met Heather afgesproken dat hij bij haar kan blijven. O ja, newsflash: Spaghetti is een hij...

En dan is het alweer bijna mijn laatste week... Achteraf gezien is het ontzettend snel gegaan! Ik kan bijna niet geloven dat mijn droom, waar ik zolang naar heb uitgekeken, nu alweer bijna op zijn eind loopt! Ik heb zo ontzettend veel gezien, gehoord, geroken hier vooral, gevoeld, meegemaakt, gedaan. Het is soms moeilijk te bevatten dat dit echt allemaal gebeurt, maar tegelijkertijd geniet ik zo erg van alles, nog steeds. Volgende week vrijdag zal mijn afscheid bij APDK zijn en op zaterdag bij het Leger des Heils. Ik ga voor die tijd nog even wat leuks bedenken voor het afscheid. En dan is het tijd om Mike op te halen!!!

* Peter, Nancy en Joshua wilden graag de groeten doen aan de mensen in Nederland. Bij deze!*

Poes zoekt Mzungu-baasje!

Jambo! Gina languni Spaghetti.
Hallo! Mijn naam is Spaghetti.

Ik ben een Keniaanse poes, van ongeveer drie maanden oud. Ik heb een rood/blonde vacht met lichte strepen. Ik ben geboren in Bamburi, dat is in Mombasa. Maar tegenwoordig woon ik in Tudor. Mijn moeder hebben ze op weg naar het vliegveld uit de auto gegooid. Ik moest bij Peter en Nancy in Tudor gaan wonen om ratten te vangen. Maar die enge ratten waren twee keer zo groot als ik! Mijn broertje bleef in Bamburi. Maar toen hij een huidziekte kreeg is hij ‘per ongeluk' kwijt geraakt. In Tudor heb ik het best wel goed. Er woont daar namelijk een Mzungu die mij eten geeft en lief voor mij is. Helaas gaat zij bijna weg, ik ben nu al bang voor wat er dan met mij zal gebeuren...

Misschien begrijpt u nu wel dat ik op zoek ben naar een heel lief baasje. De enige persoon die goed voor mij zorgt is een Mzungu, dus vandaar dat ik graag naar Nederland wil.

Ik ben een erg lieve poes. Zolang ik mijn eten krijg. Ik kan namelijk best een beetje kattig worden als het lang duurt voordat ik mijn eten krijg, net zoals mijn Mzungu-vriendin. Of ik ga heel erg zielig huilen. Maar als ik dan wat lekkers krijg ben ik heel dankbaar. Vooral hier in Tudor. Peter wil namelijk niet dat ik eten krijg. Als ik maar genoeg honger heb ga ik vast wel een keer achter de ratten aan. Maar die ratten zijn echt heel dik en eng, ze gaan juist achter mij aan! Eigenlijk eet ik verder alles, maar het lekkerst vind ik spaghetti,vandaar mijn naam. De eerste paar dagen gaven ze mij niets te eten omdat zij dachten dat ik dan wel ratten zou gaan vangen. Toen ik eindelijk van mijn Mzungu-vriendin en een andere Mzungu spaghetti kreeg was ik héél erg blij! Ik at toen twee keer zoveel als de Mzungu's. Ook eet ik graag brood met melk of tomatensaus. Ik heb nog nooit brokjes gegeten omdat ze dat een beetje raar en zonde van het geld vinden hier...

Ik hou er erg van om te knuffelen. Ik hou er het meest van om bij mijn Mzungu-vriendin in haar nek te liggen. Ik ga dan eerst heen en weer lopen in haar nek en geef dan een heleboel kopjes. Na een tijdje ga ik lekker liggen knorren. Als ze een rok aan heeft lig ik graag op haar schoot, dan is het net een soort holletje waar ik kan liggen. Ook val ik graag bij haar in slaap. Dan lig ik lekker te knorren en ben ik niet wakker te krijgen!

Ik hou er niet zo van als ik in bad moet. Mijn haren gaan dan zo raar om mijn lichaam plakken, dat ziet er niet uit! Het liefst spring ik dan weg en verstop ik mij onder de bank. Ook hou ik er niet van als kleine Joshua schoppend op mij af komt lopen en dan een applaus krijgt van zijn ouders. Maar ik vind het dan wel weer gezellig om samen met hem op de bank te slapen. Want ik vind kindjes juist heel lief! Bij mij in de buurt wonen een heleboel kinderen met wie ik graag wil spelen. Alleen zijn zij een beetje bang voor mij, gek he? Verder hou ik ook niet zo van die grote mieren die in mijn etensbakje komen. Ik krijg al bijna geen eten en dan moet ik het nog delen ook! Bovendien kriebelen ze aan mijn neus als ik lekker zit te eten.

Ik speel graag in de ochtend en in de avond. Ik kan dan heel hard rond rennen of heel hoog springen. Soms zie ik een vlieg waar ik achteraan ren. Het leukst vind ik het om de luie honden voor de deur op stang te jagen. Het spelen met een knuffel of een telefoon vind ik ook heel erg leuk. Spelen met een laptop kan ik erg goed! Ik ben goed in over het toetsenbord lopen als mijn Mzungu-vriendin aan het typen is. Verder vind ik het erg grappig om tussen de benen van lopende mensen te springen. Dat ik daardoor af en toe een trap krijg vind ik niet zo erg.

Overdag lig ik het liefst in de klamboe van mijn Mzungu-vriendin te slapen. Dit doe ik graag op mijn rug. Als er een windje staat word ik lekker heen en weer gewiebeld. Soms krijg ik het ook voor elkaar om in haar koffer te kruipen. Dan kan ik lekker tussen de kleren in slaap vallen en is het nog donker ook! Ik denk alleen dat mijn Mzungu-vriendin niet zo blij was toen ik mijn nagels in haar E-reader hoes had gezet...

Ik hoop dat u nu een beetje ziet dat ik echt een hele lieve poes ben. Daarom wil ik ook graag een lief baasje. Ik zal ook wat foto's toevoegen, zodat u kunt zien hoe lief ik ben. Zolang mijn Mzungu-vriendin hier nog is, is er geen probleem. Maar als zij weggaat ben ik mijn leven niet meer zeker. Ik hoop dat er iemand is die mij graag naar Nederland wil halen, ik hoef alleen nog maar wat prikjes, een paspoort en een vliegticket. En natuurlijk een lief Mzungu-baasje. En zal ik u tot slot nog een geheimpje vertellen? Mijn Mzungu-vriendin haatte katten voordat zij mij ontmoette. Ze kwam soms gillend de lift uit als zij een kat zag of ze zei lelijke dingen over ze. Sommige katten (vooral langharige met de naam Simba en Nala) durven geen eens meer bij haar in de buurt te komen. Toen ik hier net kwam wilde ze ook niets met mij te maken hebben. Maar nu zij weet hoe lief ik ben, wil zij mij eigenlijk hier niet achter laten.

Dus tafadhali, alstublieft, als u in Nederland een plekje heeft voor mij, wilt u dat dan laten weten aan mijn Mzungu-vriendin? Ik beloof u dat ik heel lief zal zijn!

Een bijzondere week

Jambo!

Ik heb zo'n bijzondere week gehad, dat moet ik gewoon even met jullie delen!! Afgelopen dinsdag 19 april was het eindelijk zover; Papa en Marloes zouden met de trein aankomen in Mombasa!!! Natuurlijk was ik al om 6.00 's ochtends wakker en dit keer niet alleen van de hitte, maar ook van de zenuwen. Uitkijkend naar hun aankomst om 9.00 kreeg ik het teleurstellende berichtje dat het 11.00 zou worden. Ach ja, die 2 uurtjes kunnen er ook nog wel bij! En toen was het eindelijk zover!! Het was heerlijk om hen weer te zien en wilde dan ook niet meer bij ze weg!

In de week dat papa en Marloes hier waren hebben we ontzettend veel gedaan. Uiteraard heb ik hen beiden projecten laten zien, APDK en Mombasa Childrens Home. Bij Mombasa Childrens Home heeft Marloes een activiteit voor school gedaan; met de kinderen kralen rijgen. Dit was een groot succes! Zelfs de oudste jongens zaten te graaien naar de kralen. Ook zouden wij beginnen met het schilderen van de speeltuin. Helaas viel er iedere dag dat wij wilden schilderen te veel regen, waardoor wij dit niet meer hebben kunnen doen. Wel hebben wij de kinderen nog wat nederlandse liedjes geleerd zoals Hoofd-Schouder-Knie en Teen en de HokiePokie. Een flinke klus, maar een ontzettend leuk resultaat! Bij APDK kwamen wij precies op tijd: De kinderen werden net klaar gemaakt om naar het strand te gaan. We konden dus nog net even iedereen gedag zeggen en een cadeautje geven.

Verder hebben papa en Marloes natuurlijk kennis gemaakt met mijn gastfamilie. Daarnaast hebben we met zijn drietjes een safari van 1 dag gemaakt en ontzettend veel mooie dieren en natuur gezien. Dit was echt heel bijzonder en ik ben blij dat het in die korte tijd toch nog even kon. Natuurlijk heb ik ook het strand laten zien en konden wij hier even bijkomen van alle nieuwe indrukken.

Helaas komt dan ook weer het moment van afscheid nemen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit best wel even pittig vond. Door de aanwezigheid van papa en Marloes zag ik opeens weer even de verschillen tussen Afrika en Nederland. Zo is het hier bijvoorbeeld dat de gezelligheid heel wisselend is. De ene avond zijn ze volop aan de praat en geintresseert in alles. De volgende dag praten ze alleen maar in het swahili en vertrekken ze naar hun kamer als het eten op is. Inmiddels was ik hier aan gewend en ging ik mijn eigengangetje. Maar toen papa en Marloes er waren schaamde ik mij hier opeens voor en miste ik opeens heel erg de gezelligheid van thuis. Maar ook dat is een moment waar je je weer even over heen moet zetten en nu gaat het weer prima! Ik heb een heerlijke week met ze gehad en ben ontzettend blij dat ze geweest zijn!

Omdat het schilderen in die week helaas niet door kon gaan en papa hier zo van baalde ben ik bij de eerste zonnestralen meteen naar Mombasa Childrens Home gerend. De kinderen waren ontzettend enthousiast en wilden allemaal helpen. Dat is nogal wat, een speeltuin schuren en schilderen met 62 kinderen... Maar gelukkig was Sheilah mee en kon zij de groep in 3 verschillende groepen verdelen en kreeg iedere groep zijn eigen speeltoestel. Eerst hebben we alles geschuurd en vervolgens per toestel geverfd. Voor papa: wees maar niet te erg teleurgesteld dat jij het niet meer kon doen. Het ging er erg chaotisch aan toe, de verf zat overal en er was weinig structuur. Ik heb me er maar bij neergelegd dathet niet prachtig zouworden, zolang de kinderen maar plezier zouden hebben.De kinderen werkten hard en we waren dus binnen 2 uur alweer klaar met alles! Het resultaat is geen meesterwerk, maar het ziet er al zoveel vrolijker uit! En de kinderen waren ontzettend trots op hun 'werk' en dat is natuurlijk het belangrijkst. En wat nog grappig is: De timmerman die alles gemaakt heeft wilde het ook wel verven. Hij had mij een factuur gegeven dat hij van iedere kleur verf (3) 20 liter nodig zou hebben. Ik kan hem nu vertellen dat het ook met van iedere kleur 1 liter kan! Waarschijnlijk zal ik het een en ander nog wel een beetje bij moeten werken, maar dan nog heb ik geen20 liter verbruikt.

Verder heb ik voor de komende weken een planning gemaakt om nog te doen met de kinderen. De kinderen van Mombasa Childrens Home gaan vanaf dinsdag alweer naar school, dus na die tijd zal ik daar niet veel meer zijn, alleen nog voor het afmaken van de speeltuin. Ik ga bijvoorbeeld nog op zoek naar extra speeltoestellen. Wel gaan we vrijdag een vervroegde Koninginnedag houden. Met schminken en oud hollandse spellen. Op Koninginnedag zelf gaan we een dagje naar het strand, waar de kinderen al heel lang om vragen.
Bij APDK ga ik proberen een dag strand te regelen, moet ik nog steeds een vaste fruit dag regelen en zal ik weer iedere week bingo doen. Verder heb ik ook wat andere activiteiten ingepland zoals een meidenmiddag en jongensmiddag, muziekdag en spelletjesdag. Ik moet hiervoor alleen nog op zoek naar goede materialen. Ik realiseerde me opeens dat ik geen eens meer zo heel veel tijd heb om leuke dingen met de kinderen te doen. Dus ik heb nu een planning met voor iedere dag wat, maar mochten jullie nog leuke ideeen hebben, let me know!!

Ik zal snel nog wat foto's uploaden, voordat het te donker wordt.

Kwa heri!!

Nieuwe ontwikkelingen

Daar ben ik weer met een nieuw verhaal!

Sinds het vorige verhaal is er alweer heel wat verandert. Om te beginnen de projecten. Een tijdje geleden vertelde Peter ons dat wij niet halverwege april maar al vanaf 1 april naar het weeshuis van het Leger des Heils zouden gaan. Dit heeft te maken met de schoolvakantie. De hele maand april zijn de kinderen vrij. Dit betekent dat zij de hele dag thuis zijn en niets te doen hebben. Voor ons dus meer tijd om leuke activiteiten te organiseren. We hadden al 1x gekeken bij dit project en kregen meteen al heel wat ideeen om te gaan doen met de kinderen.
Maar dan komt het afscheid nemen van APDK. Ik keek hier erg tegenop en wilde eigenlijk liever nog langer blijven. Voor mij voelt het alsof ik nu pas goed gewend ben en inzie hoe ik kan helpen. Ik heb hier met de begeleider van Doingoood over gesproken en zij vond het goed als ik beide projecten zou gaan combineren. Ik werk nu dus halve weken bij APDK en de andere helft bij Mombasa Childrens Home. Hier ben ik erg blij mee!
Er zijn een aantal dingen die ik de komende weken nog wil doen met de projecten. Ik wil proberen om met beide projecten een dag naar het strand te gaan. Dit blijkt een groot geregel te zijn, maar de kinderen vinden het geweldig. Daarnaast wil ik nog wat knutsel en muziek activiteiten organiseren. Bij APDK wil ik kijken of ik een vaste 'fruit' dag in kan lassen, aangezien de kinderen daar nooit fruit krijgen. Ik heb vorige week een keer verse juice gemaakt voor wt zieke kinderen en toen vroegen de andere kinderen er ook naar. Verder moet de speeltuin van Mombasa Childrens Home nodig gerenoveerd worden. Ik heb hier inmiddels een aannemer voor gesproken en hij heeft een factuur voor mij opgesteld. Ik moet nu beslissen wat ik wil gaan doen. Het is namelijk zo: De speelapparaten werken niet meer, die moeten echt opgeknapt worden. Daarnaast zouden er nog wel wat meer speelapparaten bij mogen komen. Verder is de muur achter de speeltuin erg oud en zou het mooi zijn als die geverfd wordt. Echter is dit zo duur, dat als ik de muur laat maken, dan blijft er geen geld meer over voor alle andere activiteiten. Dus ik denk dat ik enkel de speelapparaten laat opknappen. Dan kan ik ook nog kijken voor wat extra apparaten en blijft er nog alsnog geld over voor leuke activiteiten. Anders heb ik bijna al het sponsorgeld in 1project gestopt, terwijl het Mombasa Childrens Home verder erg goed loopt. De kinderen krijgen hier dagelijks lekkere sapjes en koekjes en er komt bijna iedere dag wel iemand langs die hen cadeautjes brengt. Dit is zo anders vergeleken APDK!

Dat waren even kort de ontwikkelingen van de projecten. Dan mijn thuissituatie op dit moment. Peter is nu bijna 2 weken in Amerika voor werk en Nancy is tegelijkertijd met hem vertrokken naar Nairobi voor haar werk. Zij komen aanstaande zaterdag weer thuis. Alles was voor ons goed geregeld: Joshua ging naar oma, Prisca bleef bij ons voor het huishouden en Sheilah kwam bij ons om een beetje op ons te letten. Na een paar dagen kwam ook Meshack, het broertje van Peter op bezoek, hij is nu ook bij ons. Helaas voelde Prisca zich niet prettig in dit gezelschap en is zij na een paar dagen vertrokken. Sindsdien heb ik niets meer van haar gehoord. Het is nu een beetje meer plannen maar we redden ons gelukkig goed. Toen kwam het verdrietige nieuws over de opa van Anne. Hij was al een tijd ziek en is helaas afgelopen zaterdagochtend overleden. Anne had hier al veel over nagedacht en wist dus ook meteen dat zij naar huis zou gaan. Dat weekend zijn wij druk bezig geweest met alles te regelen en op zondagavond is zij richting Nederland vertrokken. Maandag belde zij mij dat ze veilig was aangekomen en dat haar familie erg blij was om haar te zien. Zelf ben ik er erg rustig onder en neem ik het haar niet kwalijk dat zij naar huis is gegaan. Ik weet mij inmiddels goed hier te redden, dus ik zal het ook wel in mijn eentje overleven. Vervolgens werd ik door een aantal bezorgde mensen gebeld. Mama Christien (Een super lieve vrouw, moeder van Nancy en Sheilah, waar ook andere vrijwilligers wonen) bood mij aan om ook bij haar te komen wonen. Ze had nog genoeg plek en dan zou zij lekker voor mij koken etc. etc. Ook Nancy wilde graag dat ik bij Mama Christien zou blijven, dan wist ze in ieder geval dat ik goed zat. Toch heb ik ervoor gekozen om 'thuis' te blijven. Ik voel me hier nu goed en het werkis makkelijker te bereiken. Echter zal ikop mijn vrije dagenwel veel bij Mama Christien verblijven zodat ik makkelijker met de vrijwilligers op stap kan. Het doet mij erg goed dat iedereen zo zorgzaam is. Dan is de echte zo ver weg, maar heb ik toch nog zoveel mama's om mij heen!

Verder wordt ik steeds meer Keniaans! De kinderen bij Mombasa Childrens Home hebben mij een eigen schriftje gegeven en nu krijg ik iedere dag 1 uur kiswahili! Ik kan inmiddels ook tellen in het kiswahili!! Tot 10 dan... Ook wordt ik steeds beter in het afdingen. Zo heb ik een tijdje geleden een doek gekocht. Die man wilde er eerst 1500 ksh voor en ik heb hem meegenomen voor 450 ksh! Moet je nagaan hoe erg ze je proberen af te zetten... Daarnaast zijn er al een aantal touts (conductuers van matatu's) die weten waar ik heen moet (is natuurlijk ook niet zo moeilijk 1 mzungu die in de vroege ochtend op een matatu wacht) en kan ik eindelijk duidelijk maken dat ik niet in iedere matatu of tuktuk wil stappen. Verder heb ik niet meer zo'n last van de hitte, maak ik me niet druk als ik loop te zweten, verlang ik na het eten naar warme chocolademelk, proef ik het zoete brood niet meer (tenzij het heeeel vroeg is), is mijn kleren wassen niet meer zo vermoeiend, zie ik al die vieze insecten niet meer, weet ik precies hoeveel ik waar moet betalen,leer ik steeds sneller namen onthouden en weet ik eindelijk welke matatu's ik nodig heb om ergens te komen.Toch zijn er nog zoveel dingen die ik niet weet, nog niet begrijp of nog niet kan en dat maakt iedere dag weer tot een grote uitdaging en geniet ik iedere dag van alles wat ik mee maak.

Tot snel!