Lieve mensen!

Allereerst mijn oprechte excuses voor het uitblijven van een berichtje!! Het omschakelen van vrijwilliger naar toerist is mij zwaarder gevallen dan ik had verwacht, waardoor ik niet goed wist wat ik moest schrijven. Ik ben nu inmiddels een week thuis en ik moet eerlijk zeggen dat ik nog steeds niet zo goed weet wat ik jullie kan vertellen. De laatste paar weken zijn ontzettend dubbel geweest. Aan de ene kant natuurlijk super blij en gelukkig dat Mike daar eindelijk was, waar ik zo naar uit heb gekeken. Maar aan de andere kant ook erg raar om opeens in een luxe hotel te zitten en niet meer iedere dag te kunnen werken. Na een paar dagen van bijkomen en relaxen ben ik dan ook nog wel een paar keer terug geweest naar de projecten. Eerst natuurlijk al om Mike het een en ander te laten zien, maar later ook nog om gewoon even gedag te zeggen. Er is een hoop gebeurd in de laatste paar weken en dat wilde ik jullie niet onthouden!

Op woensdag 1 juni was het dan eindelijk zo ver: Mike kwam eindelijk aan op het vliegveld! Ik had natuurlijk al weken van te voren met een vriend afgesproken om Mike dan op te gaan halen. Maar Kenia zou Kenia niet zijn als er op de desbetreffende ochtend een heleboel dingen misgaan. Denk aan een gehuurde auto die niet goed rijd, waardoor je dus een nieuwe auto moet halen en dan vervolgens in een eindeloze file komt te staan omdat er een ongeluk is gebeurd. Toen de auto eindelijk bij mijn huis was moest er ook nog een enorme geluidsinstallatie uit, omdat Mike zijn koffer er anders niet in kon. In die tussentijd had Mike al gebeld... Waar ik bleef... Kenia zou ook Kenia niet zijn als uiteindelijk alles weer goed komt, dus na wat stress uurtjes hadden we elkaar eindelijk weer gevonden!!

Natuurlijk meteen even kennis maken met mijn gastgezin en vooral Spaghetti. Vervolgens werden we naar het hotel gebracht waar we de komende dagen zouden verblijven. Een prachtig en rustig hotel, met de apen op het balkon die blijkbaar heel erg van koekjes houden en aan het strand met een heerlijk zwembad. Hoe bedoel je tegenovergestelde wereld?

Na een paar dagen relaxen en niets doen zijn we ook lekker op pad gegaan. We hebben de toeristische dingen gedaan, zoals bowlen, bioscoop, dagje waterpark (een waterpark in Afrika?? Ja dus. Maar de glijbanen staan dan wel uit, totdat je komt om te gaan glijden, scheelt weer water...).

Ook zijn we naar een krokodillenfarm geweest, waar we heerlijk krokodillenvlees hebben gegeten (was echt lekker!), waar we baby krokodillen op ons hoofd hebben gehad en waar we een slang om ons nek hadden hangen, wat een avonturen! Verder zijn we nog naar een dorp geweest waar je de verschillende stammen van Kenia kan bekijken. Dit heet Ngomongo Villages. Hier is van iedere stam een huisje gebouwd en dit kun je dan bekijken van binnen en buiten en word er het een en ander verteld over de stammen. Ook zijn we naar Hallerpark geweest, een soort dierenpark, waar de giraffen uit je hand eten.

Verder waren we op het leuke idee gekomen om een dagje naar Wasini Island te gaan. Uit verhalen wisten we dat dit ontzettend mooi was en dat je hier kon snorkelen en dolfijnen zou kunnen zien. Hiervoor hoefden we pas om 5.00 uit bed en hebben we 4 uur gereden. Toen we daar aankwamen moesten we nog even wachten op andere mensen. Toen kwam er een bus toeristen aan en eigenlijk mag ik wel zeggen dat dit een bus vol idioten was. Er zaten een stel Engelsen in die ontzettend asociaal zijn, zoiets heb ik echt nog nooit meegemaakt. Dat je bijvoorbeeld een boer laat, maar dat je die dan wel in een glas laat zodat iedereen hem goed kan horen en dan hard lachen. Wat schaamde ik mij toen voor mijn huidskleur zeg! Ik kan bijna niet beschrijven hoe ik mij toen voelde. Heb je 3 maanden in Kenia gewerkt en geleefd en dan ‘hoor' je opeens bij zo'n groep idiote toeristen. Maar, daar wilden wij onze dag niet voor laten verpesten dus hebben we het zoveel mogelijk geprobeerd te negeren. Helaas ging het deze dag stormen, waardoor we midden op zee de weg kwijt raakten door de dichte regen en bijna omsloegen door de hoge golven (dit keer waren ze écht hoog hoor!!). Dus toen moesten we weer terug zonder iets gezien te hebben. Gelukkig was het weer dichtbij de kust wat rustiger, waardoor we nog wel wat dolfijnen hebben kunnen zien.

Ook heb ik Mike kennis laten maken met het Keniaanse nachtleven. Iets wat vanuit Doingoood niet zo echt gewenst is, maar wat eigenlijk super erg meevalt, zolang je maar met de juiste mensen naar de juiste plekken gaat. Zo gingen wij altijd naar dezelfde discotheek, waar altijd beveilig is en niet alleen maar met blanken. In al die keren dat ik uit ben geweest heb ik gelukkig nog nooit problemen ervaren. Totdat Mike meeging, die werd meteen belaagd door allemaal Keniaanse meisjes die hem probeerden te versieren. Wat eigenlijk juist heel grappig was.

Natuurlijk heb ik Mike ook meegenomen naar de projecten waar ik heb gewerkt en de mooiste tijd heb beleefd. Eerst naar Mombasa Childrens Home. De kinderen zaten toen wel op school, maar Mike heeft wel de speeltuin kunnen bewonderen.

Daarnaast zijn we nog een dagje naar APDK geweest. Ik wist dat er die dag één van de meiden jarig was, dus met slingers en cadeautjes zijn we daar heen gegaan, wat echt ontzettend leuk was. Het was sowieso super om iedereen weer te zien. Iedereen begroet je ook ontzettend vriendelijk, ook Mike werd warm onthaald, en iedereen geeft aan blij te zijn dat je er bent en dat ze je gemist hebben etc. Gewoon een heerlijk binnenkomer iedere keer.

Verder zijn Mike en ik nog een aantal keer bij het gezin in Bangladesh geweest. De eerste keer gingen wij daar heen met een tuktuk vol eten. We hadden allemaal rijst, bonen, meel, suiker, van alles gekocht. Het gezin was hier ontzettend blij mee.

Later ben ik nog een dag met Sheilah wezen shoppen voor het gezin in Bangladesh. Wat echt heerlijk was! Ik had toen alweer een tijd in het hotel gezeten en miste de stad en het echte Keniaanse leven erg. Sheilah en ik gingen toen naar de drukste markt in Mombasa en ik kon er alleen maar van genieten. Sheilah heeft zo'n heerlijke afding methode waar ik echt om kan lachen. De verkoper zegt bijvoorbeeld een prijs en dan gaat Sheilah rustig zitten, zo van; dit gaat wel even duren. Vervolgens geeft de verkoper een betere prijs en schudt Sheilah heel verbaasd met haar hoofd, waardoor de verkoper een nog betere prijs geeft. Dit gaat zo nog een paar keer door en vervolgens heeft Sheilah er meer dan de helft van afgekregen! Daardoor konden we dus een heleboel kledingsetjes voor ieder kind kopen en hebben we ook nog allerlei serviesspullen gekocht, zoals bekers, borden, lepels, maar ook emmers om kleding en kinderen in te wassen. Dit heb ik trouwens nog voor een groot deel van het sponsorgeld kunnen doen, dus bedankt iedereen!

Toen Sheilah en ik de spullen naar het gezin gingen brengen kwam ik op het geniale idee om de kinderen een dagje naar het hotel te brengen zodat ze lekker zouden kunnen zwemmen. Oma vertelde toen dat de kinderen nog nooit hadden gezwommen en zelfs nog nooit bij de zee waren geweest. Dus oma vond het een geweldig idee. Toen moest ik alleen nog even lief lachen in het hotel, maar gelukkig deden zij daar helemaal niet moeilijk en kreeg ik nog een mooie korting ook!

In het laatste weekend hebben we de kinderen dus opgehaald. Wat op zich al een heel verhaal waard is. Sheilah en ik zouden de kinderen in de ochtend ophalen. Mama Sofia ging mee, met haar kinderen Sofia, Moddy, Hamisi, Husna en hun nichtjes Leila en Shadia. Sheilah en ik hadden twee tuktuks geregeld, zodat we in één keer naar het hotel konden. Met de matatu is dat namelijk nogal een reis. Zodra de kinderen de twee tuktuks zagen staan keken ze hun ogen al uit. Ik zat in een tuktuk met Sofia en ik heb dat meisje nog nooit zo zien stralen. Ze begon opeens enthousiast te praten en te lachen met haar moeder, dat was echt mooi om te zien. Alles wat ze onderweg zag was interessant, of mooi, of grappig. In het hotel aangekomen hebben ze hun ogen ook uitgekeken naar de constructie van het dak, daar waren ze helemaal van onder de indruk. Het was grappig om te zien dat de kinderen erg verlegen waren toen we bij het zwembad waren. Ze wisten niet zo goed wat ze moesten doen. Maar op het moment dat ze in het water liggen gaan ze helemaal los en zijn ze aan het springen en lachen. Echt super. Voor de lunch hadden we kip en patat besteld. Mike en ik hebben onze ogen uitgekeken, wat kunnen die kinderen eten!! De kip ging met bot en al naar binnen en ondertussen keken ze al op de borden van de anderen of daar nog wat overbleef. Vervolgens wilden de kinderen ook zo snel mogelijk weer zwemmen. Ik wilde ze nog mee nemen naar het strand, maar ze waren zo druk in het zwembad bezig dat we ze er niet meer uit kregen. Toen we de kinderen weer naar huis brachten had oma verse kokosnoten voor ons en kregen we een beker met kokossap. Dit was hun manier om ons te bedanken voor alles, wat ik echt super lief vond. Toen kwam het afscheid... Iets wat erg moeilijk was. Dit gezin heeft mij geraakt in mijn hart en ik kan hun niet zo makkelijk los laten. Er werd mij laatst gevraagd waarom ik juist dit gezin niet los kan laten. Dit gezin bestaat uit oma en moeder, met vier heel bijzondere kinderen. Oma en moeder willen het beste voor dit gezin en werken zich dan ook werkelijk waar kapot om dagelijks eten te hebben. Als je de kinderen in hun ogen kijkt zie je een bepaalde volwassenheid die daar helemaal niet hoort te zitten bij zulke jonge kinderen. De glinstering is eruit. Maar als je kleine dingen doet zoals een ballon meenemen of de kinderen laten zwemmen, dan pas zie je het kind. De glinstering in hun ogen. En dat is iets wat ik wil zien te bereiken en vooral wat deze kinderen verdienen.

Ik ben de enige die dit gezin op dat moment hielp. Ik weet dat als ik weg ben dat er niemand komt om mijn hulp over te nemen. En juist doordat zij zoveel voor mij zijn gaan betekenen wil ik gaan kijken naar een manier om dit gezin voor langere tijd te kunnen steunen. Ik ken wel een aantal mensen in Mombasa die mij hierbij kunnen helpen, maar ik moet gewoon even goed nadenken hoe ik het ga aanpakken. Ik heb bijvoorbeeld ook nog meer mensen nodig. In mijn eentje kan ik voorlopig nog wel de kleuterschool betalen. Maar zodra ze ouder worden, word de school ook duurder en dan kan ik niet meer in mijn eentje het schoolgeld voor vier kinderen betalen. Daarom wil ik gaan kijken naar een manier om met een aantal mensen een soort fonds op te richten om dit bijzondere gezin te kunnen blijven steunen. Maar daar horen jullie zo snel mogelijk nog veel meer over!

Toen zat helaas onze tijd in Mombasa erop en gingen Mike en ik met de trein op weg naar Nairobi voor de safari. De trein zou een hele ervaring worden, hobbelen, schudden, niet slapen, daar waren we op voorbereid. Maar niet op een trein die halverwege niet meer verder kon rijden en dus op zoek moesten naar ander vervoer. Bij het vroege ontbijt kregen we dit nieuws te horen. Er reed een trein voor ons uit die omgeslagen was, waardoor de rails beschadigd waren. Het repareren hiervan zou de hele dag kunnen duren. Daarom zou de treinmaatschappij bussen voor ons sturen. Wij gingen dus rustig buiten zitten wachten op de bussen. Na een tijdje ging een van de reizigers vragen naar de bussen en toen kreeg zij te horen dat het niet gelukt was met de bussen dus dat er niets kwam om ons op te halen... Dus... Gelukkig waren er een aantal brutale Nederlanders die een bus hebben weten te regelen. Dus uiteindelijk zijn we toch nog veilig maar gebroken in Nairobi aangekomen. Hier werden we opgehaald door Sammy, degene die ook onze safari heeft geregeld. We hebben toen een nacht in Nairobi geslapen en zijn toen de volgende dag op safari in de Masai Mara gegaan. De weg hiernaar toe is ontzettend lang maar ontzettend mooi. Eigenlijk was dat al een safari op zich. We hebben onderweg al giraffen, bavianen en weet ik het wat gezien. Toen we aankwamen in de Masai Mara was het al bijna avond. We hebben toen een korte avond safari gedaan. We zagen toen meteen twee cheeta's en een leeuwin met jongen, echt geweldig! We sliepen die nacht op een camping, waar de dieren gewoon kunnen komen. Er staan dan allerlei Masai mannen met speren rond de tenten ter bescherming. Dat was een hele ervaring! De volgende dag gingen we alweer vroeg het park in en hebben we weer van alles gezien. Die nacht sliepen we in een lodge waar 's avonds hyena's gevoerd werden. Ook super grappig om te zien! Verder zijn we nog naar Lake Nakuru geweest, wat ook weer erg ver weg was, maar wel heel mooi! We hebben toen in een boot gevaren, tussen de nijlpaarden (!) en door een park met dieren gelopen (hier waren geen leeuwen hoor). De volgende dag hebben we ontzettend veel pelikanen gezien. Zoveel!!! Echt heel veel!!! Super mooi. En toen moesten we alweer terug naar Nairobi. In Nairobi hebben we nog 1 nacht geslapen en toen ging ons vliegtuig naar huis alweer. Dat was wel gek hoor. Het ene moment sta je nog een mega neushoorn te bewonderen en nog geen 24 uur later zit je alweer in het vliegtuig naar huis. Op Schiphol heb ik mij even snel omgetoverd tot Keniaanse en toen heerlijk naar de familie, wat natuurlijk ook weer erg fijn was.

Een echt slotwoord weet ik niet te schrijven. Ik heb een fantastische tijd in Mombasa gehad en voor mijn gevoel ben ik daar ook nog lang niet klaar. Er is nog zoveel wat we kunnen doen en wat ik wil doen, dat ik mijn blog nog even open laat. Ik hoop heel snel met een plan te komen voor het gezin in Bangladesh en dan zal ik jullie daarvan op de hoogte brengen via mijn blog.

Wel wil ik jullie via deze weg alvast heel erg bedanken voor al jullie steun, jullie lieve berichten en jullie interesse. Het heeft mij ontzettend goed gedaan om te weten dat er een heel leger aan lieve mensen achter mij stond en dat heeft mij ook heel veel kracht gegeven om te doen wat ik heb gedaan. Ik heb echt geleerd dat je met elkaar meer bereikt dan alleen. Ik had dit nooit in mijn eentje kunnen doen! Asante sana! (heel erg bedankt!) En vooral: Kwa heri! (tot ziens!)