Het is nu inmiddels maandag en mijn vrijwilligerswerk zit er op. Al met mijn eerste vrije dag voel ik mij ontzettend nutteloos en moet ik mezelf tegenhouden om niet terug te gaan naar APDK. In de afgelopen weken heb ik daar iets ontdekt, waardoor ik moeite heb om APDK los te laten. Ik heb APDK altijd beschreven als een rehabilitatiecentrum voor gehandicapte mensen. Hier beschrijven ze APDK als een rehabilitatiecentrum voor mensen met andere mogelijkheden. In de afgelopen weken heb ik ontdekt dat APDK een plek is voor bijzondere mensen. Van de jongste tot de oudste, ieder kind heeft zo'n bijzonder verhaal, zo'n bijzondere persoonlijkheid, dat ze stuk voor stuk mijn hart hebben gestolen.

De afgelopen weken heb ik daarom ook vooral mijn tijd aan APDK besteed. Bij Mombasa Childrens Home waren de kinderen alweer naar school en was er sowieso weinig te doen buiten de speeltuin. Maar ik vond het vooral prettig om zoveel mogelijk tijd in APDK te stoppen. Ik heb voor de laatste paar dagen zoveel mogelijk activiteiten in elkaar gezet. Ik heb muziek instrumenten gemaakt van afval materiaal en een aantal muzieklesjes gegeven. Ik heb nog wat meer bingo kunnen doen met extra mooie cadeaus. We hebben heerlijke tutmiddagen gehad, waarbij zelfs de jongens graag hun nagels wilden lakken. En zoals jullie al wisten zijn wij met de meesten kinderen naar het strand geweest. Een verhaal op zich, wat ik graag met jullie wil delen.

Toen ik de ochtend van het strand bij APDK aankwam, waren de kinderen al allemaal gekleed in hun vrijetijds kleding en hoorde ik de kinderen al enthousiast roepen: Beachie! Beachie! Een heerlijke sfeer hing er. Tegelijkertijd was er ook heel veel onduidelijkheid. Voor een aantal kinderen had ik ontzettend mijn best gedaan om toestemming voor het strand te krijgen. Uiteindelijk hadden de fysiotherapeuten toegestemd en konden die kinderen ook op de lijst voor het strand. Op de ochtend van het strand zie ik die kinderen beteuterd kijken en blijkt dat ze van de lijst geschrapt zijn. Weer met iemand in discussie en weer kreeg ik geen duidelijke argumenten waarom deze kinderen niet mee zouden mogen. Niemand wist eigenlijk uit te leggen waarom ze niet mee mochten. Dus de kinderen zaten in de bus om te gaan en toen kwam er iemand naar me toe om te vertellen dat ze echt niet mee konden. Dit keer werd er duidelijk uitgelegd wat het risico was en begreep ik waarom ze niet mee mochten. Helaas moest ik hen teleurstellen, maar verbazingwekkend genoeg namen zij dit heel positief op. Vervolgens heb ik een laatste check gedaan in de kamers en vond ik nog een aantal overgebleven kinderen. Ik nagevraagd waarom zij niet mee mochten en dat wisten ze eigenlijk niet. Uiteindelijk bleek dat deze kinderen prima mee mochten, maar dat niemand de moeite had willen doen om hen in de bus te krijgen. Ik werd hier toch zo pissig van dat ik meteen een rolstoel heb gehaald en die kinderen gewoon voor de bus heb gezet zodat ze er wel in moesten. Belachelijk gedoe af en toe.

Vervolgens kreeg ik te horen dat we niet naar het afgesproken strand gingen vanwege een tekort aan benzine. Rot smoes. Later bleek dat de bus gesponsord word om naar een bepaald strand te gaan, daar kan dus niet van afgeweken worden.

Uiteindelijk zijn we met de kinderen aangekomen op het strand en konden ze heerlijk genieten. Het heeft nog een tijdje geregend, maar gelukkig werd het algauw droog en konden de kinderen weer lekker spelen. Opvallend was dat er heel veel zusters mee waren die geen vinger uit hebben gestoken. Samen met de andere vrijwilligers en wat mensen van APDK liep ik me rot te sjouwen om al die kinderen in de zee te krijgen. Ik kan dan niet begrijpen dat je als zuster een zwemband van de kinderen afpakt en lekker in je eentje in de zee gaat dobberen, terwijl er nog zoveel kinderen smachtend zitten te wachten om meegenomen te worden naar de zee. Die hadden gewoon lekker een gratis dagje strand. Belachelijk irriterend gewoon. Maar als je dan die enthousiaste koppies ziet en die stijve lichamen die helemaal ontspannen in de zee, dan vergeet je alle andere onzin. Ik heb serieus nog nooit kinderen gezien die zo aan het genieten waren. Ik droeg een meisje naar de zee, al best zwaar, en zij was zo enthousiast dat ze begon te spartelen in mijn armen, waardoor ze bijna viel. Toen ze eenmaal in de zee zat begon ze te krijsen en te gillen van plezier, echt prachtig! Deze kinderen verdienen dit zo! Het is dan soms wel pijnlijk om te zien hoe het personeel met deze bijzondere kinderen om gaat. Zo had er een wat oudere jongen in zijn broek gepoept omdat niemand van de verzorgers de moeite wilden nemen hem naar een toilet te brengen. Vervolgens gaat degene die dit moet verschonen hem niet helpen. Nee, hij loopt de volle bus in en verspreid het nieuws onder iedereen die het maar wil horen. Hij lachte het kind keihard uit en zei dat we vanaf nu af aan hem niet meer grote jongen kunnen noemen. Helaas genoeg hoorde ik dit pas achteraf, omdat alles natuurlijk in het swahili was. Ik kan gewoon niet begrijpen dat je een kind zoveel meer schaamte aandoet. Uiteindelijk werd hij wel verschoond, maar hij schaamde zich natuurlijk rot.

Het allermooiste van dit strand verhaal kwam op maandagochtend toen ik weer bij apdk aankwam. Sivwo, een jongen van een jaar of 6, is geopereerd en net uit het gips. Hij moet nu weer leren lopen maar dit is ontzettend zwaar voor hem. Hij leek er wat depressief onder en kreeg het misschien voor elkaar om 1 stap te zetten per dag. Hierbij huilde hij dan ontzettend. Op maandagochtend na het strand kom ik de fysiotherapie ruimte in en zie ik hem met een trots gezicht heen en weer lopen. Hij kon niet meer stoppen met lachen! Toeval?

Omdat er nog steeds een aantal kinderen waren die niet naar het strand waren geweest, besloten Petra, Svenja (andere vrijwilligers bij APDK) en ik om deze kinderen mee te nemen naar de bioscoop. Hier is minder gevaar voor infectie en het zou minder intensief zijn dan een hele dag strand. Ook hier kregen we de nodige tegenslagen omdat nog steeds niet ieder kind mee mocht. Uiteindelijk hadden we een groepje bij elkaar dat wel zou mogen. Op de ochtend dat we weg zouden gaan haakten de meiden af, die vonden het denk ik te spannend of iets. Dus nog snel wat jongens gezocht en uiteindelijk zaten we in een bus vol enthousiaste jongens, op weg naar de bioscoop. Ik denk dat dit de meest prachtige dag is geweest. De jongens waren allemaal al wat ouders, maar hadden nog nooit een bioscoop gezien. En de film was nog 3D ook! Af en toe keek ik even naast me en zag ik 9 jongens gefascineerd door die brilletjes naar de film kijken, ongelooflijk! Omdat de film rond etenstijd eindigde besloten we nog een pizza met hen te gaan eten. In het restaurant aangekomen bedacht ik mij dat ze dit waarschijnlijk ook nog nooit hadden gedaan. Wat uiteindelijk voor hilarische momenten zorgde: Jongens die nog uitgebreid hun popcorn opeten, azijn in hun drinken willen doen, niet weten hoe ze uit een wijnglas moeten drinken, niet met een vork durven eten omdat dit in hun gehemelte zal prikken, te veel azijn over hun pizza gooien en dan zure bekken trekken, in het swahili vis en patat bestellen in plaats van pizza, vervolgens de vis met de saus heerlijk met hun vingers opeten en als laatst van de bediende een grote tas krijgen waar hun pizza overblijfselen in zaten. Het mooie hiervan was nog dat ze de pizza mee wilden nemen zodat de andere kinderen van APDK ook konden proeven wat een pizza is. Dat bedoel ik dus met bijzondere kinderen. Op de weg terug naar APDK en de volgende dagen waren de jongens nog aan het praten over de film en bleven ze ons maar bedanken voor de beste dag van hun leven.

En dan komt daar het moment dat je afscheid moet nemen. Ik had van te voren bedacht dat ik dit vrijdags zou doen, op het moment dat de kinderen in de speeltuin spelen. Ik had een popcorn machine geregeld en dan zouden de kinderen lekker wat kunnen eten en drinken, zou ik mijn cadeautjes uitdelen en er stil vandoor gaan. En toen begon opeens al het personeel voorbereidingen te treffen voor mijn ‘afscheidsfeest'. Er werden stoelen klaar gezet op de binnenplaats, er werden bloemen geplukt, de kinderen werden klaar gemaakt. Toen begon ik hem toch wel even te stressen. Ik had verder niets voorbereid, ik had geen eens wat voor het personeel! Dus nog even snel naar de winkel gerend om voor het personeel soda en koek te halen. De popcorn werd klaar gemaakt in een pan aangezien het stroom eruit lag. En toen begon mijn afscheid. De directrice van APDK, madame Lea, gebruikte zoveel mooie woorden dat ik tot nu toe nog niemand heb kunnen vertellen hoe bijzonder het was. Iedereen is natuurlijk benieuwd naar hoe mijn laatste dag was, vooral omdat ik er zo tegen op keek. Maar het was zo indrukwekkend, dat ik daar de woorden gewoon niet voor kon vinden. En eigenlijk nog steeds niet weet te vinden. De laatste paar dagen sowieso waren zo bijzonder dat woorden niet genoeg zijn. Madame Lea vertelde dat zij erg onder de indruk was van mijn persoonlijkheid. Zodra ik ergens binnenkom gaat het licht aan, wordt iedereen vrolijk. Dit merkte zij ook aan de kinderen. Iedere keer dat ik bij APDK het terrein opkom beginnen de kinderen te zingen: Arianne! Arianne! Arianne! Madame Lea vertelde dat zij, de schoonmakers, de fysiotherapeuten, de zusters of zelfs andere vrijwilligers het terrein op kunnen komen, zonder dat iemand het merkt. Maar als zij op haar kantoor zit, weet ze altijd of ik er wel of niet ben, omdat de kinderen dit heel duidelijk aankondigen. Al met al een verhaal vol lovende woorden waar ik alleen maar verlegen van word. Vervolgens kreeg ik van de kinderen zelfgemaakte bloemen kransen en tekeningen. Een van de jongens wilde mij ook nog tegenover iedereen bedanken. Hij deed dit zo lief, dat Madame Lea ervan moest huilen. Vervolgens heb ik de cadeautjes en de popcorn uitgedeeld en opeens begonnen de kinderen in het swahili te zingen. Weer zag ik Madame Lea met tranen in haar ogen verbijsterd luisteren naar de kinderen. Ik vraag haar wat ze zingen en ze kon alleen maar zeggen dat ze zich afvroeg waar die kinderen dit hebben geleerd, dat ze zulke mooie woorden gebruiken om uit te leggen wat ik voor hen heb betekent. Ze was erg verbaasd en ik baalde meer dan ooit dat ik geen swahili versta.

Al met al een bijzondere dag, om een bijzondere tijd met ontzettend bijzondere kinderen af te sluiten. Nu voel ik mij verschrikkelijk nutteloos omdat ik weet dat er nog zoveel meer is te doen bij APDK, dat de kinderen nog zoveel meer verdienen. Voor mij voelt het heel erg alsof ik hen in de steek laat en ik wil dan ook zeker proberen om op een bepaalde manier nog te kunnen helpen. Sowieso blijf ik nog een tijdje het fruit sponsoren. Mochten er mensen zijn die graag een goed doel willen sponsoren maar dit vaak niet vertrouwen, ik weet inmiddels de mensen en de wegen om geld goed terecht te laten komen. En de kinderen van APDK hebben het nodig, maar verdienen het vooral zo erg!

Het leven hier, maar vooral de kinderen van APDK hebben mijn leven veranderd. En zoals veel mensen in Nederland blijken te denken dat ik veranderd zal zijn door alles wat ik hier heb gezien en meegemaakt: Ja. Ik ben veranderd. Ik ben minder egoïstisch geworden, ik raak minder snel in de stress om kleine dingen, ik wil niet altijd maar meer, en ik weet nu wat echt belangrijk is: Mensen om je heen hebben die naar je omkijken, maar vooral omkijken naar de mensen om je heen. Aan jullie om dit een goede of slechte verandering te vinden.