Het is alweer een tijdje geleden dat ik jullie heb verteld hoe het hier allemaal gaat, dus het werd wel weer eens tijd voor een update. Inmiddels ben ik bijna toegekomen aan mijn laatste week! Nu al!! Aan de ene kant natuurlijk super dat Mike komt en dat ik weer een stapje dichterbij thuis ben. Aan de andere kant verschrikkelijk om afscheid te moeten nemen. Dit is een soort reis die ik waarschijnlijk niet meer zo snel zal maken, wat het nog moeilijker maakt om er nu mee te stoppen. Daarnaast zie ik hier zoveel mogelijkheden, zoveel dingen die nog gedaan kunnen worden dat ik het vervelend vind om weer terug te gaan naar Nederland. APDK bijvoorbeeld, zou heel goed een social worker kunnen gebruiken. Er zijn al meerdere mensen geweest die mij hebben voorgesteld om te blijven omdat er echt een social worker nodig is. Ik vind dat heel bijzonder om te horen. Want de eerste paar weken was het van: 'Social worker? Hoezo, wat doe je hier?' Natuurlijk zijn er nu nog steeds mensen die zich afvragen waarom ik geen fysiotherapeutische dingen doe. Maar die paar mensen die mij graag zien blijven geven mij al meer dan genoeg voldoening.

Verder ben ik natuurlijk niet stil blijven zitten de afgelopen weken. Op dit moment is de speeltuin bij het Leger des Heils zo goed als klaar! Jullie hebben de foto's van de speeltoestellen al gezien, maar er is goed nieuws! In de tussentijd heb ik iemand weten te vinden die de muur kon opknappen voor ongeveer een derde van wat de eerste aannemer ervoor vroeg. Deze persoon heeft mij gewoon precies laten weten hoeveel alles zou gaan kosten; zand, cement, verf, uurloon. Hij vertelde bijvoorbeeld dat hij 20 zakken cement zou nodig hebben. De eerste aannemer had dit ook op de offerte geschreven, maar hij zou dan 8x 20 zakken nodig hebben. Zo deed hij dit ook met het zand en de verf, vandaar dat hij zo belachelijk duur was. Uiteindelijk is het wel zo dat ik ook de tweede man meer moest betalen dan dat ik in eerste instantie dacht. Omdat hij het zonder offerte deed kwam er altijd nog wel wat bij. Gelukkig was dit niet zoveel en was ik nog steeds een stuk goedkoper uit. Daarnaast heb ik ook tegels en autobanden gekocht. Deze heb ik met behulp van de ‘muurmannen' op zo'n manier neergelegd dat de kinderen er spelletjes mee kunnen spelen. Verder hebben zij ook de waslijnen vernieuwd. Dit waren oude lijnen van ijzerdraad, die ongeveer op de grond hingen en lekker aan het roesten waren. Nu hebben we nieuw draad gespannen en vandaag hebben Sheilah en ik alles geverfd. Het ziet er allemaal zoveel kinderlijker uit! Het zou leuk zijn om de witte muur nog te versieren met de kinderen, maar daar heb ik helaas geen tijd meer voor. Dat laat ik aan de volgende vrijwilligers over!

Bij APDK gaat het ook erg goed. Van het sponsorgeld heb ik 4 dvd spelers gekocht! Voor op iedere slaapkamer 1 en 1 voor de wachtkamer. Ik had zelf bedacht dat dit wel goed van pas zou komen. Het is namelijk zo: Op iedere kamer staat de tv de hele dag aan. Helaas zijn er niet zoveel zenders toegankelijk, waardoor er de hele dag Nigeriaanse soapseries opstaan. Ik zal proberen het verloop van zo'n serie uit te leggen: Man en vrouw, verliefd, tweede vrouw, spanningen, vreemd gaan, de een schiet de ander dood, einde. En dit keer op keer. Zelfs de kleintjes die continue in een ledikant liggen moeten dit de hele dag aanzien. Gelukkig waren de mensen van APDK ook erg blij met de dvd spelers. De ‘baas' was vooral erg blij dat er ook 1 in de wachtruimte komt te hangen, omdat zij zich enigszins schaamde voor wat er daar de hele dag op tv te zien is. Nu worden er speciale kooien gemaakt waar de dvd spelers in komen. Ondertussen ga ik op zoek naar dvd's, wat voor mij (dvdverslaafde) echt een feest is. De dvd's hier kosten 100ksh per stuk (dat is minder dan 1 euro) en dan staan er ongeveer 12 films op! Natuurlijk zo illegaal als de pest en soms doen ze het ook niet echt, maar inmiddels weet ik waar ik de beste kan halen, dus ik ga lekker inkopen doen! Op zoek naar echte kinderfilms!

Verder heb ik samen met een Canadese vrijwilliger van APDK, Heather, geprobeerd om een wekelijks programma op te zetten voor de kinderen. Je zou dit een beetje kunnen zien als wekelijkse therapie of een praatgroep, maar dan op een kinderlijke manier. Bij APDK wordt namelijk niet gepraat. De doktoren (nou ja, studenten, er is maar 1 echte dokter) trekken aan de benen, praten heel interessant en kijken heel serieus, maar er wordt nooit aan het kind uitgelegd wat er gaat gebeuren. Samen met Heather heb ik wat ideeën opgeschreven om te doen met de kinderen. Zowel met de kleintjes als met de meiden en de jongens. Helaas zal ik dit niet meer helemaal kunnen uitvoeren, maar hopelijk willen de vrijwilligers die net gekomen zijn dit overnemen. Van de week hebben we de eerste activiteit met de kleinere kinderen gedaan. In kleine groepjes mochten ze uit de klas en hebben we hun lichaam met krijt overgetekend in de lange hal. De kinderen mochten vervolgens hun lichaam inkleuren. Zij kleurden dan waar zij pijn hadden en een vrolijk, boos of verdrietig gezicht. Voor sommige kinderen was dit wat hoog te grepen, vooral omdat er ook een aantal kinderen zijn met een lager IQ. Maar alleen al dat zij uit hun rolstoel werden gehaald en zij een keer wat anders mochten doen maakte ze al erg vrolijk. Volgende week zullen we de introductie doen met de meiden en de jongens en dan is het verder aan de andere vrijwilligers.

Ook met het fruit gaat het goed bij APDK! Er is nu voor 1 maand een sponsor gevonden die voor iedere dag fruit sponsort. Totdat ik wegga sponsor ik iedere dag fruit. De kinderen krijgen dan een banaan, een stuk mango, watermeloen of ananas, iedere dag weer wat anders. De kinderen genieten er erg van en willen graag een extra stukje als dat kan. Het liefst zou ik nog wat meer sponsors willen zoeken die een week of een maand fruit kunnen sponsoren, maar gelukkig zijn we nu alweer wat verder dan eerst!

Als laatst gaan we morgen nog naar het strand met APDK. Dit zou eigenlijk vorige week al zijn, maar toen kon de bus niet geregeld worden. Dus de kinderen lopen al de hele tijd te roepen: 'Arianne!! Beach??' Maar morgen zal het er dan eindelijk van komen!

Ow! En dan natuurlijk nog even over Spaghetti! Drama drama drama!!! Ik was er helemaal van overtuigd hem mee naar huis te nemen, dus ben ik langs een dierenarts gegaan voor wat informatie. Dit bleek een ontzettend mooie en schone kliniek te zijn en ik werd er super goed geholpen. Die vrouw zei eerlijk dat het wel wat regelwerk was, maar dat het prima te regelen is. Zij zou alles voor me uitzoeken en mij erover terugbellen. Dit was allemaal prima en toen kwam Peter. Ik mag Spaghetti niet mee naar Nederland nemen. Hij was er heel serieus over, hij heeft Spaghetti nodig voor de ratten, etc.etc. Dus... Na allerlei kat-napping plannen toch nog maar eens met Peter gepraat. Hij was er nog steeds erg serieus over, dus besloot ik het er maar bij te laten zitten, kat-nappen is toch ook niet echt mijn ding... En toen kwam Chairman! Goede vriend van Peter en mijn (of Spaghetti's) redder. Hij kwam met het briljante idee een nieuwe kat voor Peter te regelen. Hij zei dat dit makkelijk zou kunnen bij KSPCA, een soort opvang voor katten en honden. Eerst leek dit het briljante plan, maar tegelijkertijd ook erg tegenstrijdig. Ik neem de ene kat mee om hem een beter leven te geven, maar tegelijkertijd moet ik daar een andere kat voor opgeven. Dus die kat moet ik maar op mijn laatste dag halen, zodat ik niet aan hem kan wennen denk ik... Het voelt toch niet helemaal tof... Maar ja. Spaghetti toch maar vandaag meegenomen voor zijn eerste inentingen en microchip. Ging allemaal heel netjes. Alleen Spaghetti was niet zo blij. Hij kon eerst al niet in een doos mee, want daar glipt ie gewoon tussen uit. Dus uiteindelijk maar in een katoenen tas met rits, wat echt te zielig was. Maar gelukkig is alles goed gegaan! Ik moet over 2 weken terug voor de volgende inentingen. Dan moet over 30 dagen zijn bloed afgenomen worden en kan hij pas over 3 maanden naar Nederland. Tot die tijd heb ik met Heather afgesproken dat hij bij haar kan blijven. O ja, newsflash: Spaghetti is een hij...

En dan is het alweer bijna mijn laatste week... Achteraf gezien is het ontzettend snel gegaan! Ik kan bijna niet geloven dat mijn droom, waar ik zolang naar heb uitgekeken, nu alweer bijna op zijn eind loopt! Ik heb zo ontzettend veel gezien, gehoord, geroken hier vooral, gevoeld, meegemaakt, gedaan. Het is soms moeilijk te bevatten dat dit echt allemaal gebeurt, maar tegelijkertijd geniet ik zo erg van alles, nog steeds. Volgende week vrijdag zal mijn afscheid bij APDK zijn en op zaterdag bij het Leger des Heils. Ik ga voor die tijd nog even wat leuks bedenken voor het afscheid. En dan is het tijd om Mike op te halen!!!

* Peter, Nancy en Joshua wilden graag de groeten doen aan de mensen in Nederland. Bij deze!*